Maasjesbos, wat M. en ik voorheen Fun Forest noemden, schijnt het
goed te doen als urnenveld. Onlangs lag er een graftak van overleden hondenbaas
‘Wim’. Na de ontdekking van het bolvormige urntje met daarin de asresten van Maasje,
vonden we recent nog een urn: een rode piramide met de overblijfselen van
Leilay. De omgekeerde vaas staat diagonaal ten opzichte van waar Maasje rustte.
Rustte, want nadat Maasjeshof tijdens Halloween werd opgetuigd met toepasselijke
schrikeffecten voor de plaatselijke scouting, is bij het opruimen van de horrorattributen ook het urntje verdwenen. Je kan je daar iets bij voorstellen …
Leilay - voor altijd in ons hart, is al enkele jaren geleden overleden valt
op de plaquette af te lezen. In de blog DE URN (1-10-2013) speculeerden M. en
ik al over het waarom van het jaren na dato herplaatsen van een urn. Ons lijkt het
nu aannemelijker dat Leilay het hondje van overleden (groot)ouders was.
De erfgenamen, die met de-hond-in-de-pot in hun maag zaten, wilden hem op een
fatsoenlijke manier kwijt. Wat is dan passender om de hond terug te laten keren
naar de eeuwig zingende bossen.