De winter is in Limburg overgeslagen. Elk
zonnestraaltje pikken Skip en ik mee. Ik snoei de bramenstruiken in de verwilderde
tuin en prik me herhaaldelijk. Skip, die in sprookjes gelooft, ligt in diepe slaap verzonken op de van stal gehaalde stretcher omdat de grond nog te koud is. Een hondje, oeps handje helpen? In geen duizend jaar! Toekijken hoe iemand zich uit de naad werkt, is al uitgesponnen genoeg.