Canada. Zo ver weg en ook een beetje dichtbij. Daarom zeggen we: YES WE CANada.
Canada. So far away and also so nearby. That's why we say: YES WE CANada
Canada. Zo ver weg en ook een beetje dichtbij. Daarom zeggen we: YES WE CANada.
Canada. So far away and also so nearby. That's why we say: YES WE CANada
Het regent niet, het hoost. Paden zijn poelen geworden. De honden en de baasjes hebben er tabak van. Byker gaat als eerste bij de baas haar beklag doen.
Elk jaar ligt het gingerbread mannetje voor spek en bonen in de mand met speelgoed tot ... Pop ons verrast rond de advent. Niet te geloven zo frappant. We hebben het niet genoemd, niet laten zien, niet verplaatst. Associeert ze het met het geknal dat een paar weken voor de jaarwisseling nog heftiger wordt?
Anyway afgelopen nacht hoor ik haar voetjes op de trap afdalen. Ik dacht nog: hè nee, niet met die kou naar buiten. Maar ze trippelt al weer naar boven. Ze wil onder mijn dekbed. Ik hou de hoes omhoog en Pop drukt iets kouds tegen me aan. Ik huiver en duw het ding aan de kant. Ik kan Pops gezichtsuitdrukking in het donker en zonder bril op niet zien. Pop rolt zich als een vosje tegen mijn buik op.
Wanneer we tegen het ochtendgloren ruw ontwaakt worden uit onze remslaap door een monotoon gedreun (de warmtepomp van de buren) schuift er iets kouds tegen mijn gezicht. Half wakker duw ik het aan de kant. Huh? Het zal toch niet. Ik probeer omhoog te komen wat door de zwaartedeken wat lastig gaat. Ik pak het koude ding vast en voel de vorm en de stevige stof van het gingerbread mannetje. Pop knipoogt vast naar me.
Bovenste regel is natuurlijk een grapje. Pop vindt het mega gezellig wanneer ik mijn zangkunsten oefen. Ze ligt meestal dicht tegen me aan of ik sta voor haar. Binnenkort is er weer een optreden van het Forever Young Collectief waar ik deel van uit mag maken. Dat betekent dus veel oefenen, repeteren en de nieuwe setlijst instuderen. Ook thuis. Natuurlijk zing ik speciaal voor haar een Popliedje: ain't she sweet of Hallelujah I lover her so.
Donkere dagen moeten verlicht worden. Onder de pluche hertenkop met prachtige sprekende ogen (of is het een rendier?) geeft Pop het poolvosje elke morgen een kusje op de neus. De lichtjes zijn dan nog uit en het vosje bevindt zich dan op de grond. Zo lief, alsof het haar kleine puppy is.
In de wijk volgt ze een spoor naar een kattenluik. De kat is niet thuis. Pop is zo klaar met haar blokje om. Hup, naar huis om de tuin te inspecteren. NB Lief dat eigenaars hun kat de vrijheid gunnen, maar kunnen ze dan niet eerst thuis hun behoefte in plaats van in onze tuin?
Tegenwoordig zien we Pop knielen zoals op de foto hierboven als ze over iets interessants een plasje doet. Zelfbedachte elegantie of wie imiteert ze? Lees ook
Als we niet het grazige pad langs de snelweg kunnen nemen (te zompig en de poort aan het einde zit op slot), wil Pop terug naar waar we vandaan kwamen. Ik sta tegenover haar: 'We gaan naar links Pop, daar is ook een groene route.' Pop loopt naar rechts, wat voor haar links is.
Ik houd voet bij stuk. Demonstratief neemt ze plaats langs een afbakeningsbord met pijlen naar voor haar links. Het duurt even voordat ik haar kan ompraten. Een beetje bokkend loopt ze mee naar mijn links. Een magpie (ekster) ons schetterend vergezelt ons. Dat vindt ze interessant, vooral als die haar naar begroeiing loodst waar Pop bevers ruikt. Ze geeft het pas later toe dat deze route haar toch wel kon bekoren.
Geen beter alarmsysteem dan Pop. Er komt niemand in de buurt van de auto. De oren zijn waakzaam.