.jpg "nachtmerrie")
Soms heb je van die dromen die je de hele dag blijven achtervolgen: qua sfeer, thema en beelden. Het was lang geleden dat ik me ervan bewust was een droom, zeg maar nachtmerrie, te hebben beleefd. De hele dag blijf ik in de nare sfeer hangen die binnenkomt als flarden mist. Het sombere weer helpt natuurlijk ook niet mee.
We bevinden ons in een ouderwetse monotone partyzaal waar brede tweepersoonsbedden op hoge poten en met armoedige dekens erop op ruime afstand van elkaar staan opgesteld. Vooralsnog zijn W., Pop en ik de enigen die die namiddag zijn gearriveerd. Wat de reden daarvan is, komt niet in de droom naar voren.
Het partycentrum ligt in een achterlijk dorp, maar de straat waar we Pop even kunnen uitlaten zou in een New Yorkse achterbuurt niet misstaan. We mogen van de dochter van de eigenaresse niet te lang wegblijven (te gevaarlijk) en voor we het weten, liggen we weer op ons eilandje, het ons toegewezen bed. Het is een verwarrende dag en zonder vermaak vallen we van vermoeidheid in slaap. Pop ligt zoals gewoonlijk onder de deken tegen me opgekruld. Dat voelt veilig.
Twee vrouwenstemmen doen me ontwaken. Het stel dat zeven (vermoedelijk) rondzwervende honden van middelmaat formaat in alle leeftijden verzameld/ontvoerd heeft, bekijkt het bed dat het verste van ons af stond, terwijl de honden de zaalvloer besnuffelen. Ik vertrouw het niet. Het lijkt me het beste om te doen alsof ik nog steeds slaap, temeer daar Pop en W, ook niet reageren. Ik bespied de situatie door mijn oogharen en val weer in slaap.
De werkelijkheid. Het is kwart voor vier in de nacht wanneer ik rechtop schiet. Ik voel met mijn hand: geen Pop. Paniek! Buikpijn. Is Pop meegenomen?! W. helpt me uit de droom. Pop ligt onder de dekens aan de buitenkant van ons bed naast hem. Het is niet te beschrijven wat een opluchting dat is. De nietsvermoedende Pop wordt geknuffeld of ons leven ervan afhangt.
De impact van televisiebeelden van mensen (op de vlucht) in oorlogsgebied moeten mijn brein zijn binnengedrongen. Tijd om weer terug te keren naar mijn eigen roze bubbel. Pop is voor! Zij mag mijn nachtmerrie niet gedeeld hebben, ze voelt dat mijn unheimische gevoel dat door suddert steun nodig heeft en ze blijft de hele dag dicht in mijn buurt.