.jpg "kom kijken")
Al keuvelend zijn we doorgelopen. Pop is achtergebleven bij een solitair staande boom. Ze roept ons: hier is iets bijzonders. Ik wandel terug, want je moet je hond altijd serieus nemen. Pop blij. Ze wijst, maar ik zie niets wat een mens interessant zou kunnen vinden. We hebben het erover: ik in woorden, zij in lichaamstaal. Wanneer ze haar oren spitst beschouw ik dat als een 'we snappen beiden waar het over gaat'. Ze is blij dat ik haar roep gehonoreerd heb.
