ATB’ers snijden ons telkens de pas af op deze winderige
zondagmorgen. Ze nemen bruut voorrang op het verharde pad in plaats van uit te
wijken in het mulle zand erlangs waarvoor deze lompe fiets onder andere bedoeld
is. Het schijnt dat meer wandelaars geterroriseerd worden door deze onsportieve
zondagsgasten op hun all terrain bike (geef mij maar een attente colonne gladgeschoren wielrenners). Skip voelt zich gestalkt en blijft telkens staan totdat de groepjes mannen helemaal
voorbij zijn.
Gangbaar is dat we tijdens zulke drukte verkassen naar het stukje omheind
niemandsland dat ingesloten ligt tussen het talud en de parkeerplaats. Vanwege
de driehoekige vorm, en de dichte begroeiing waardoor de hond die zich daarin
begeeft voor even van de aardbodem verdwenen lijkt, noem ik het de Bermudadriehoek.
Waarom de driehoek überhaupt is afgerasterd, is een raadsel.
Zomaar is de draad aan de voor- en achterkant, en aan de punt op
mysterieuze wijze verdwenen. Waarom weet niemand. Onze veilige haven waarin de honden
verstoppertje konden spelen, is onbruikbaar geworden. Skip had snel door dat er
ineens extra in- en uitgangen zijn.
