De zelfstandige Skip is
gewend om onderweg zijn eigen gang te gaan. Heeft hij dorst, moet hij afkoelen
of extra energie kwijt dan gaat hij op eigen initiatief drinken, waden, plonzen
of zwemmen. De vertrouwde rivier waarlangs we samen al heel wat kilometers
afgelegd hebben (hij minstens het dubbele aantal), vormt een bestendige
watervoorziening. Met ingang van dit seizoen vraagt hij ineens vooraf
toestemming. Nee, ik kan het beter verwoorden als een dwingende invitatie om
hem te vergezellen: ik mag niet weigeren, moet mee. Niet een stukje, maar
helemaal tot aan de rand van het natuurzwembad. En vooral binnen bereik blijven
en maximaal zichtbaar zijn. Ongekend. Vanwaar dit deviante gedrag?
a) is hij onzekerder vanwege de oude dag - Skip is onlangs 9 jaar geworden.
b) een verslechtering van zijn erfelijke
oogaandoening - Skip heeft Buhundcataract.
c) kan
zijn ‘oude’ lichaam de woelige baren niet meer trotseren - vorig voorjaar hebben we de waaghals als
uitgeputte drenkeling uit een kolkend riviertje moeten redden!
d) poogt hij me op die manier te pressen om
een voorwerp in het nog veel te koude water te werpen om achteraan te duiken?
e) vertrouwt hij op mijn expertise wat betreft de
watertemperatuur? Skip krijgt snel kramp in de poten als het water nog te koud
is en dat is zeer pijnlijk.
f) vraagt hij toestemming omdat ik hem na een voortreffelijk-om-te- picknicken-dag een verbod op
leg om langs de oever te schooien.
g) vindt hij het gewoon
gezellig om deze dingen samen te doen?
Moet ik me zorgen maken?
De tijd zal leren of het een permanente afwijking betreft of een tijdelijke
dwaling.