Net als bij M. enkele weken geleden, is nu onderweg Skips meest handige
hondenlijn uit de jaszak geglipt. We wandelen direct de afgelegde route
achterstevoren. Ik speur de grond af en vraag voorbijgangers of ze een
donkergroen gestreept slap koord hebben zien liggen.
Consternatie als ik C., Skips enige gezworen aartsvijand, spot. Een tumultueuze Skip aan de
halsband vasthouden, is lastig. Wims chique alpaca das vervangt voor even de lijn.
We hebben mazzel dat we zo snel bij de plek zijn waarvan we dachten
dat de riem zoek is geraakt; we hadden er namelijk gefotografeerd. De aardige bazin van Bobby en Coco heeft de riem op een
paaltje gehangen. Had ik haar niet gevraagd dan had ik 'm over het hoofd
gezien. Zij was eerst doorgelopen en herinnerde zich dat haar vriendin ook een
riem kwijt was. Heen en weer ge-sms, terwijl ze heel attent het hele eind
terugliep om de riem te halen. Op het nippertje herenigd. We bedanken haar hartelijk. Skip kon weer aan de
lijn en Wim deed zijn eigen das weer om.