Het is al zolang droog en zonnig weer dat ik Buienradar al
een tijdje ontrouw ben. Vanmiddag worden we ervoor gestraft. In werkelijk pokkenweer
worden we ook nog eens van onze sokken geblazen. De bomen ruisen en ritselen
vervaarlijk. Voor Skip had de wandeling sowieso niet gehoeven, hij lag net zo
lekker te sofasnurken. Met ineengedoken schouders en gesteven oren kachelt hij voorwaarts
om zo snel mogelijk bij de auto te arriveren.
Een norse oudere dorpeling met een
gezicht dat weinig goeds voorspelde komt onze kant op. Zijn twee bedaarde Wheaten
Terriërs zitten vast. Het is zo klaar als een klontje dat de loslopende Skip niet
naar ze taalt. Door een lollige opmerking probeer ik de naderende man te
ontdooien. Hij brabbelt iets onverstaanbaars, terwijl hij stuurs voor zich uit
blijft kijken. Gelukkig klaart het weer wel op. Het laatste stukje lopen we
droog en knipoogt de zon.