Ik slaap niet. Ik sluimer ...
en koester de zonnewarmte achter glas.
Maar als je vraagt of ik mee ga naar het park ...
ben ik meteen klaarwakker!
Pop en ik bevinden ons in het langgerekte stadspark. Het is een vient et va van hondenwandelaars, maar Pop heeft belangrijkere zaken aan haar knappe kopje. Na 40 minuten maar liefst liggend een konijnenburcht met tien entrees tegelijkertijd te hebben bewaakt, kunnen we door naar het stadscentrum op zoek naar duiven - een van Pops hobby's is duivensluipen.
Er zijn veel Duitse en Turkse toeristen op de been en Pop ontpopt zich als een Moeder de Gans. De groene mannelijke studenten vinden Pop en haar duivenact eveneens vermakelijk en al snel volgt een (filmende) menigte de verrichtingen. Zelf sta ik met open mond: ik geloof mijn eigen ogen niet, dit overstijgt alles!
Het eerste trio duiven stelt zich parallel van elkaar midden op de promenade op. Pop zet telkens behoedzaam een stapje naar voren. Deze duiven zijn jong en blue. Pop hoedt ze als makke schapen. Ze laat de drie een cirkel waggelen, stelt ze in een driehoek waar zij om hen heen draait en als kers op de taart paraderen ze met pronkende verenstaart in Pops ganzenmars totdat een verhitte moeder die twee blèrende kinderen met zich meetrekt, bruut de voorstelling doorkruist. De artiesten fladderen weg. Een collectief aaaah volgt. Ik had zo met de pet rond kunnen gaan. Op de boulevard probeert een euforische Pop het kunstje te herhalen, maar de oude houtduiven herkennen haar en vliegen bij haar aanblik al weg.
Thuis wordt me verweten dat ik geen opnames heb.
Ze HAD wereldberoemd kunnen worden.
Ze is niet het type om te blijven mokken. Al vlot droomt ze van London, Paris, New York.