Op mijn kantoor snort Pop in de stippenfauteuil tot het Poptijd is: wandelen, de tuin in of de brandgang checken. Ze is geduldig, omdat ze niets tekortkomt. Ze is ook maar een hond en het kan dus voorkomen dat ze staat te popelen; volgens haar mening doet ze het voor mij zodat ik de benen strek - ze zorgt heel goed voor me; we doen veel aan contactliggen. In plaats van te zeuren, gaat ze heel bescheiden achter mijn bureaustoel met gedriehoekte bekleding zitten. Ik zie haar niet, maar voel haar gebiedende priemende blik in mijn rug. Soms moest ze nog even wachten op de laatste alinea, maar omdat ik nu herstellende ben van een hernia en zitten met vijf minuten aan het opbouwen ben, sta ik direct op. Dankjewel lief Poppenmoedertje.
