uit de oude doos: Noorse Buhund prequel dogtales 25
Je hebt van die
honden die wanneer je een tennisbal
voor ze wegwerpt deze zonder te vragen terugbrengen en aan je voeten leggen. Het
bijbehorende aanstoten met de poot of duwen met de neus tegen de bal om voor de
zoveelste keer een balletje op te gooien, hoort er standaard bij. Mijn honden
deden dit nooit. Schiet ik bij de instructies tekort of zijn onze honden gewoon
eigenwijze spitsoren die daar het nut niet van inzien? Volgens mij vinden ze
het een stupide game. Uit hun expressie
meen ik op te maken: de baas serveert, als hond doe je moeite om de bal
terug te brengen, waarop de baas hem vervolgens wéér wegkeilt. Give me a
break. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik wel ietwat scheef
kijk naar zo’n baasje wiens hond braaf ballen apporteert.
Nu schijnt golf qua populariteit het nieuwe tennis te zijn. Dit
biedt perspectief, want Skip is duidelijk geen ballenjongen. Hij sluit
zich helemaal aan bij de nieuwe trend en verruilt de court graag voor de
green. Omdat hij uiteraard geen golfclub kan vasthouden heeft hij
hier een volledig eigen interpretatie aangegeven. Het zit namelijk zo. Wanneer
Skip aan het jagen is, heeft hij liever niet dat er concurrenten in de weg
lopen. Lopen er dan toevallig andere
baasjes die voor hun hond een balletje opwerpen in zijn revier, dan moet Skip
zich er wel tegenaan bemoeien. In de hoogste versnelling gaat hij achter de bal
die niet voor hem bestemd is aan. In de regel wint Skip deze wedloop. De
buitgemaakte bal wordt in rap tempo in een bunker verstopt. Ziezo,
obstakel uit de weggeruimd, het spel is afgelopen, kan hij weer ongehinderd op
de green achter de konijnen aan. Als een heuse caddie moet ik dan
geregeld met de andere hond naarstig op zoek naar de kwijtgeraakte bal, die
ergens onder een graspol verscholen ligt, zodat deze alsnog met de rechtmatige
eigenaar mee naar huis.
Tot een desastreuze
keer. Dit speelveld bestond uit ontelbare holes met diepe gangen en een
complete konijnenburcht. Nu waren er drie mededingers: een Dobermann, een
Dobervrouw, en Skip. Skip ving als eerste de bal en scoorde meteen. De bal werd
geput in de konijnenburcht en verdween voorgoed in een meterslang
ondergronds stelsel. Hole in one zei Skips snuit triomfantelijk. ‘Uw
hond brengt de bal toch zeker wel terug?’ stamelden de baasjes benepen. Het
bleek deze keer niet om een simpel te vervangen fluorescerende gele tennisbal
te gaan, maar eentje van een duur merk waar de honden al vanaf hun puppytijd
mee speelden. Na excuses en met een rood hoofd en de priemende ogen van de
alles behalve blij kijkende Doberbaasjes in onze rug kozen wij niet voor een Chip
and Run, maar een Skip en … run!
Naschrift. Doordat hij telkens scoort is het afpakken van ballen nu al Skips meest
geliefde vrijetijdsbesteding. Hij is er in de buurt al berucht om. Alle baasjes
houden hun ballen vast tot SuperSkip
uit het zicht is verdwenen!