Buiten ziet het er maar weer eens uit als een karakteristieke
kerstkaart. Skip laat kwieke voetstapjes achter in de sneeuw. Een harde
vrieswind die uit het noorden komt aanjakkeren, blaast sneeuw voor zich uit. Mazzel
voor Skip want dan mag hij langs de wallen scharrelen; (brom)fietsers wagen
zich nu toch niet op de hooggelegen dijk. Als een lone wolf struint Skip door het ruige sneeuwlandschap. Broedse
kraaien trotseren de sneeuwstorm en vliegen met takjes af en aan. Skip klimt
over boomstronken, glijdt uit over glibberige keien, volgt konijnensporen op struinpaadjes
en jaagt twee bedelende nijlgansen bij de inham weg. Kale bramentakken vegen
telkens bruut de sneeuwlaag van zijn rug. Een magnifiek zwart-wit plaatje. Na
een uurtje klaart het vanuit het niets op. Besneeuwde katjeswilgen in schril
contrast met een stralend voorjaarszonnetje aan een strakblauwe lucht. In de
smeltende sneeuwlaag zie ik aan het slofspoor dat Skips voeten achterlaten, dat
hij moe is. Moe, maar voldaan.
