De wekker laat het afweten. De batterij is leeg. Ik vraag
Skip om me tijdig wakker te maken. Honden weten exact hoe laat het is. Ze meten
dat niet in wijzers en cijfers, maar in wandel- en voedertijden, het vaste tijdstip
waarop iemand komt of gaat, licht en donker. Skip wekt me heel subtiel en een
tikje vroeger dan afgesproken. Als ik na nadrukkelijk gezucht van zijn kant
mijn ogen open, zie ik dubbel. Schijnsel van buitenaf schaduwt Skip die als een
sfinx naast me op bed ligt.
