Bewolkt met een briesje en 21 graden: ideaal hondenstrandweer.
Kleine kinderen moet je geen dagje Efteling in het vooruitzicht stellen, je moet gewoon gaan. Dat geldt voor honden net zo, blijkt. Skip dacht dat ik gelogen had en geloofde het pas toen hij de zilte zeelucht opsnoof door het open gedraaide autoraampje: Kijk duin! Payka was op de dag van vertrek te opgewonden en vond geen rust achterin, ondanks dat zij het voor senior Skip bestemde kussen confisqueerde. De rit duurde iets langer dan gepland. Onze chauffeur had in plaats van hondenstrandafslag 1, afslag 21 (naaktstrand) in het navigatiesysteem ingetoetst.
opgeruimd staat netjes
Na aankomst in Kijkduin deed Skip een poepie naast de prullenbak. Het gevulde zakkie scoorde ik als een volleerd honkballer in de afvalbak. Payka spoot een voorgevormde kuil vol (L. hoefde hem slechts te dichten) en kotste op het terras van de beachclub keurig achter een loungebank. Handûg, want emmers, handveger en blik stonden daar klaar voor zeezieke honden.
ondanks de bouwvak was het allerminst druk
Om bij de branding te komen, moesten we langs een garnalenvisser die handmatig met een schepnet in de weer was. Met opgetilde rok en broek waadden we door het wad. Skip stapte dapper met zijn koppie net boven de zeespiegel, en voelde gekriebel langs zijn poten. Payka baggerde onbezorgd richting de golven.
L. had het nakijken. Payka liep natuurlijk met ons mee.
Voor L. is Kijkduin een jeugdherinnering. Hij schakelde automatisch over op plat Haags. Er volgde een trip to memory lane die hij deels met de auto maakte. Wij gingen het stukkie te voet. Aan de kust opgegroeide Skip weet de weg! Hij leidt ons naar de mooiste plekjes in de duinûh.
Onverstoorbaar op het fietspad.
Vanuit de bunker hadden we prachtig panorama. Opvallend is dat de kraai de meeuw heeft verdrongen.
S. wees de meest romantische duinpan aan. Zijn lief bevestigde dat. Skip rustte uit in de schaduw. Payka met lege maag, had intussen danig honger. Voedsel diende zich aan in een zwarte bermuda. De geschrokken toerist ging nog net niet huilûh. De hoogste tijd om op te breken.
Daar lagen we.
Zoals altijd werd redactiehond/spelletjesSkip van Hondenmanieren weer herkend. Na wat oponthoud door Meet & greets, namen we een afzakkertje op het gezelligste terras. Dat lag gek genoeg verscholen tussen druivenranken en passiebloem in Vlaardingen. De honden deden er een tukkie. Hé, niet inkakkûh!
