Zwak
schijnsel van de maan in onze geïmproviseerde slaapkamer op de begane grond. Na weken
zijn hol in de tuin te hebben verkozen boven de comfortabele mand, laveerde Skip met een soepele
beweging op ons bed. Van mij mag hij. Het is een teken dat hij zich weer beter
voelt. De nachten erop laat hij de mand vanzelfsprekend links liggen.
Hondeneigenaars weten hoe een hond zich op bed beweegt. Startpunt is het
voeteneind, dan draait hij overdwars naar het midden, ligt lang af met gestrekt
lijf en poten, om als sandwichbeleg tussen ons in te eindigen.
Na menige
woelnacht wegens plaatsgebrek, zet ik zijn mand naast het
bed. Ik strijk hem zachtjes in slaap. Ik keer me
van hem af. Skip maakt van die gelegenheid gebruik (want:
geen ogen in de rug) om tegen me aan te schurken. We liggen ruggelings. Mijn twee
benen hebben geen uitwijkmogelijkheid. Zijn vier poten hangen over de bedrand.
Langzaam schuif ik Skip uit bed. Hij verankert zijn nu ingetrokken poten op de
matras. Ik zet door en duw hem zo geleidelijk op vier poten in de mand. Van
zijn deken maakt hij een amorfe knoedel en al gauw ronkt Skip als een os.
Halverwege de nacht bezoek ik zo stilletjes mogelijk de nachtspiegel. Bij mijn terugkeer ligt er een verend vleeskussentje tegen het hoofdeinde.
Halverwege de nacht bezoek ik zo stilletjes mogelijk de nachtspiegel. Bij mijn terugkeer ligt er een verend vleeskussentje tegen het hoofdeinde.