1974. Haar nieuwe vriendje had een Ierse Setter. Althans dat veronderstelde ze aanvankelijk, voordat ze hem kende. Elke dag liet hij Renzo in haar straat uit. Ze verdacht hem er sterk van de hond speciaal voor haar huis te laten treuzelen. De jongen zag er aantrekkelijk uit: een vriendelijk gezicht omlijst door grove blonde krullen. Ze hadden een paar keer oogcontact, waarna hij de moed bijeen had geraapt om aan te bellen.
Uit recent Brits onderzoek kwam naar voren dat wanneer je een nieuwe liefde zoekt, je een hond moet nemen. Je knoopt moeiteloos een gesprekje aan vanwege de voor de hand liggende gesprekstof. Hij wist dat toen zo, zonder research. Ze aaide zijn hond en het ijs was meteen gebroken. Ze wandelden wat af samen. Van het een kwam het ander: ze kregen verkering. Pas toen ze voor het eerst bij hem thuis hadden afgesproken, kwam ze erachter dat hij de hond van zijn tante geleend had. Via via had hij naar haar geïnformeerd en was zo te weten gekomen dat ze van honden hield. Ze vergaf hem dat hij haar om de tuin had geleid. Iemand die zoveel moeite voor je deed, dat was pas romantisch.
De relatie hield geen stand. Ze voelde zich gevleid, maar was niet
hoteldebotel. Had hij de verkeerde hond uitgekozen? Uit eerder genoemd
onderzoek blijkt namelijk dat vrouwen zich vooral aangetrokken voelen tot
mannen met een Golden Retriever, een Border Collie of een Labradoodle. Had hij
deze uitslag destijds geweten, had hij beslist een ander ras geleend.
uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)