Ben je bang voor iemand dan lijkt het me logisch dat je ervoor zorgt dat je voor die diegene onopgemerkt blijft. Mensen die lijden aan cynofobie gaan zich, zeker wanneer ze in gezelschap verkeren, juist opzichtig gedragen. Heel vreemd, vind ik dat. Ze willen hun irreële angst mondeling uiten om een reactie uit te lokken, steken - al dan niet rennend - demonstratief de weg over, ‘verbergen’ zich achter een dapper persoon, maken wilde gebaren of verstarren en fixeren de hond. Ze doen uitgerekend opvallende dingen die honden machtig interessant vinden.
Ik verdenk deze personen ervan dat ze aandacht willen. Beter gezegd: zich aanstellen. Waarom moet je anders zo spastisch doen. Voor een aangelijnde hond kan men onbevreesd zijn. En hoe kunnen honden die een eind verderop met elkaar stoeien, en duidelijk geen interesse in jou tonen, je schrik aanjagen? Een woest beest dat op je afrent of aanstalten maakt om tegen je op te springen bewerkstellig je (on)bewust zelf door hem op jouw persoon te attenderen. En altijd dat uitgekauwde relaas: ‘vroeger ben ik aangevallen c.q. gebeten door een hond en sindsdien wantrouw ik alle honden.’
Honden zijn geweldig en ik kan onmogelijk begrijpen dat er mensen zijn die honden eng blijven vinden. Ik probeer het wel. Ik vergelijk het met de katachtige waar ik het zelf niet zo op heb. Dat komt door hun wispelturigheid. En onbekend maakt onbemind. Mocht er onverhoopt een op schoot springen dan blijf ik uiterlijk en innerlijk kalm en verroer me niet. Voor de poes of kater ben ik dan volledig oninteressant waardoor hij of zij snel op zoek gaat naar iets minder saais.
In VPRO's Zomergasten liet Paulien Cornelisse een verhelderende documentaire vertonen over een jongetje dat panisch voor honden was. Door hem stapsgewijs bloot te stellen aan ‘het grote gevaar’ trad er gewenning op en overwon hij zijn trauma. Een doeltreffend wondermiddel voor mensen die nodeloos zwelgen in hun angst voor de canis familiaris.
Dwing jezelf fiducie te hebben in de aaibaarheidsfactor van honden en stap zoetjes aan de echte hondenwereld in. Als een klein jongetje zo flexibel is om te switchen van tegenstander naar voorstander, dan kan een volwassene dat ook. Om het goede voorbeeld te geven ga ik straks katknuffelen met de huistijger van vrienden. Wedden, dat ik het overleef!
Panacee uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)