Na
weken op de heuvel als een standbeeld zittend posten, uit de tientallen gaten
een selectie makend plus volharding, wordt Pops engelengeduld beloond. Een oranje
woelmuis tjoept uit het uitgekozen gat. Dat alleen is al knap. De woelmuis
scharrelt rond het gat. Pop, nu liggend, staart gebiologeerd naar het beestje:
dit is waar ze al die tijd op gewacht heeft.
De muis verdwijnt weer in het gat en Pop heeft 'm alleen maar geobserveerd. Niet veel later tjoept de muis weer op het gras. Ik tegen Pop: 'Pak ze! Je bent een poes.' Er zitten er waarschijnlijk nog 100.000, dus ze raken nooit op. Pop vangt 'm en en passant meldt zich een tweede (die nieuwsgierig geworden, kwam kijken waar de ander bleef?) Ook die pakte ze. Nog 99.998 te gaan, als de muizenkolonie niet aan gezinsuitbreiding doet. De muizen kregen van Pop een echte begrafenis in het nieuwe stuk tuin: zand erover! Aardig van haar.
.jpg)
Muizen zijn
schattig om te zien en van mij mogen ze best in onze tuin wonen. Bovendien is
Pop uren zoet met deze hobby. Woelmuizen schijnen wel veel schade aan planten
en gewassen te brengen. We zullen het meemaken ... of niet.
Je bent van harte welkom op