Buien en zon wisselen elkaar af. Het oogt vriendelijk, maar de snijdende wind vertelt ons anders. Pop heeft katachtige reflexen. Dat houdt in dat ze meestal doodstil en lijdzaam wacht voor een interessante ingang van een hol. Deze keer steekt ze haar kop onder het maaiveld. We horen haar snurkachtige snuif. Poolhonden hebben ook aan neus en oren speciale aanpassingen om bijvoorbeeld sneeuwstormen te trotseren, daarom is graven (met als gevolg zand binnenkrijgen) geen goed idee. Ze weet uit ervaring dat het een akelig gevoel is. Graven is daardoor een zeldzaamheid. Schijnbaar was ondergronds gaan zo nodig dat ze het deze keer niet kon laten.
Het snurkachtige snuiven is een afweerreactie van het zand in haar neus en keelholte. Het klinkt als een herhaalde, aanhoudende snurk in combinatie met hyperventilatie en de irritatie verdwijnt meestal als de hond zijn bek in de waterbak dompelt om te drinken en daarmee de zandkorrels weg te spoelen.
Je bent van harte welkom op