.jpg)
Gisteren was het onstuimig en vanmorgen is het windstil. Het lijkt alsof het vuurwerk de lucht heeft opengeschoten. Een waterig zonnetje zorgt zelfs voor een vleugje voorjaar. Het is meteen te merken aan het aantal wandelaars: drukte waar voorheen rust regeerde. Voor de verandering stijgen en dalen we weer eens op de zeven heuvelen. Bij een uitvalsweg naar het gebied springt een jongvolwassen husky uit de achterbak. De eigenaresse vraagt of ze de hond los van de lijn kan doen. De hond is beleefd opgevoed. Dat kan. Ze snuffelen even en als de Joey Pop middels een spelboog uitnodigt om te spelen, krijgt hij een beleefde duidelijke afwijzing. We lopen samen op en de honden respecteren elkaars grens. Een fijne ervaring voor beiden.
.jpg)
Vanuit het bos nadert een onbekende man met drie ons onbekende honden: zijn eigen senior los en de andere twee vakantiegangers aan uitgerolde lichtgevende lijnen. De XXL typeer ik als kruising Tibetaanse Mastiff, Rottweiler, Aussi. Ik vertrouw de blik in de onbekende ogen niet als de sociale husky op hem afstuift met hopelijk speelse bedoelingen. Omdat Pop exact in het midden in de weg staat, heb ik een seconde om te beslissen of ik intervenieer of niet. Mijn beschermingsmechanisme beweegt me naar voren, naar Pop. Exact hetzelfde moment schiet de XXL naar voren en de rollijn rolt mijn benen op als een mummie. Gevloerd en geketend (een stuntvrouw zou er trots op zijn) lig ik op de grond. Pop staat inmiddels op afstand bij de baas en de geschrokken husky 50 meter verderop. XXL zit aan mij vast. Dankzij de dubbele winterbepakking loop ik zo te zien weinig schade op. We bepraten kort de situatie en met 'het kan verkeren' en 'niks gebeurd', nemen we vriendelijk afscheid, zodat alle honden de tijd en ruimte krijgen om het gebeurde letterlijk en figuurlijk van zich af te schudden.
Je bent van harte welkom op