dinsdag 13 mei 2014

KAATJE KWIJT


Een door en door verregende oudere heer eenzaam langs de rand van de snelweg. Meer dan een half uur, schat hij, is zijn angstige hond Kaatje al zoek. Ze vluchtte in paniek weg, toen ze werd geattaqueerd door een stelletje ‘zware jongens’. Met gebroken stem repeteert hij steeds haar naam: ‘Kaatje’. We bieden vanzelfsprekend onze hulp aan, net als twee betrokken doorweekte dames op de fiets. Skip en ik worden zowat door W. uit de wagen geduwd: hulp aan hond in nood gaat voor. W. volgt ‘de weg naar huis’ met de auto. Skip en ik lopen de bosroute die baas en hond altijd bewandelen in tegengestelde richting. De dames karren nog een rondje om het legale hondenlosloopgebied heen. Het toeval wil dat niemand zijn mobiel bij zich draagt, waardoor we geen nummers kunnen uitwisselen. Skip die aanvankelijk geestdriftig zoekt, verliest gaandeweg zijn enthousiasme. Ik vermoed daardoor dat de hond naar huis gelopen is; ze kent de vaste route goed. Het is alleen de vraag of dat in blinde paniek is gebeurd, of dat ze weloverwogen voor de veilige thuishaven heeft gekozen.

Kaatje is terecht. Ze was rechtstreeks naar huis gerend en stond voor het flatgebouw te blaffen. De buurman (die zich daardoor bezorgd maakte over de baas) had de portiekdeur voor haar opengezet. De voor vreemden schichtige hond bleef wantrouwend op afstand. Net voordat buurman de hulpdienst inschakelde, kwam W. die teruggereden was om het baasje van Kaatje op te pikken, aan. Dolblij vlogen hond en baas elkaar in de armen. Eind goed, al goed. Skip en ik werden, net voordat er weer een bui losbarstte, bij de parkeerplaats bij het bos opgepikt. We hebben allemaal een lesje geleerd: de techniek staat voor niets, dan moet je wél je telefoon meenemen.

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur & vermaak