zaterdag 27 september 2014

HERSTBOS


Het motregent. Ik had een treurige column gepland over een herfstig bos. Vincent Bijlo* was me voor. Hij schreef een ode aan de overgang met onovertrefbaar woordgebruik als ‘bomen wachten geduldig op de striptease van de herfst’, ‘de ringtones van de natuur’, en ‘elfen die op bankjes in de lach schieten’. Er miste één ding: de hond.

Skip en ik knepen een oogje dicht tussen het geboomte waar de herfst stiekem insluipt en zagen door de oren van Vincent. Een zoevende V zwanen, een schuifelende egel, van blad af rollende dauwdruppels die in plassen petsen, getweet van muisjes in nat gras, mijn nylon mouwen die bij elke beweging hoorbaar tegen de jas schuren, nijvere eekhoorntjes die inzamelingsacties op de grond houden en Skip die het niet na kan laten ze achterna te gaan, een dwarrelend eikentakje dat vlak voor mij valt, vrolijke voetstapjes op kiezels. Ik open mijn kijkers en zie een Cocker Spanielpup, vers uit het nest. Hij is de opvolger van baasjes die nog lang na de dood van hun vorige lieveling zwoeren nooit meer een hond te nemen. Herfst. We hebben er zin in.
*De blinde cabaretier/schrijver Vincent Bijlo schreef de column in PUUR NATUUR nr. 22