Zondag 30 september kreeg een opmerkelijk hoog cijfer van de
weerman: een tien. Een zomerse dag in de vroege herfst waarin de natuur haar
schatkamers opende. Onlangs ontdekte ik haar, verscholen tussen de sleedoorns.
Een jonge walnotenboom. Ze was mijn geheim. Een vreemd soort opwinding maakte
zich van mij meester. Steeds gingen de hond en ik controleren hoe ver de draagmoeder
was. Skip begreep mijn onrust niet; er was geen eekhoorntje of gevederde vriend
in te zien. Maar ik was helemaal nuts
van mijn ontdekking. Op mijn kalender noteerde ik vrijdag de 28e als
dé dag. Inderdaad hadden de vruchtdozen zich vrijdags geopend. Helaas konden
Skip en ik pas zaterdagmorgen en… had iemand als een dief in de nacht de
gevallen walnoten geraapt. Wat een deceptie. Zeker omdat de walnotenboom in
onze eigen tuin die helde als de toren van Pisa, tijdens een aangrijpend
afscheid vorig jaar was geslacht door een bevriende hovenier.
Vanmiddag pronkte het groene lover in de zon. Door de blazende
zuidenwind zagen we bovenin nog wat aanlokkelijke trossen hangen. Ik vond een lange
tak waarmee Wim (een ervaren golfer) ze behendig aftikte. Skip, die al die
drukte toch wel spannend vond, deed zijn best een truffelhond te evenaren en
apporteerde de door de schok met de bodem van hun schil verloste walnoten.
Trots telden we na afloop veertien nuts
in het meegebrachte mandje.
mydogskipdoesthetrick.blogspot.com-
playful dog entertrainment