Je moet van goede huize komen om de aandacht van de loslopende Noorse
Buhund Skip te vangen. Alleen aan leuke, spannende of lekkere uitingen wordt
gehoor gegeven. Om hem te motiveren gebruik ik kluitjes van klei, die ik langs de dijk opraap
(alternatief in bos of park: piepklein formaat witte kiezelsteentjes die bij
eventueel inslikken geen gevaar vormen). De kluitjes rol ik zo ver mogelijk over
een vlakke strook. Vanmorgen zijn de kleikluitjes licht bevroren waardoor ze
supersnel over de ‘racebaan’ rollen.
Skip kent mijn
signalen intussen zo goed dat hij al aan komt racen als ik bijvoorbeeld mijn veters
strik of een kluitje oppak, want hij vindt het heerlijk om er op zijn
supersnelst achteraan te sprinten. Bijkomend voordeel is dat wanneer hij een
keer of tien met een rotvaart aan me voorbij is gesjeesd of in grote cirkels
heeft rondgerend, hij hondsmoe is en nog weinig animo heeft om de benen te
nemen.
Skip vindt het hartstikke
handig dat zo’n kluitje als het met de grond in aanraking komt, verpulvert.
Niks apporteren of een dure ‘onvindbare’ bal tussen het gras verstoppen wanneer
hij het spelletje zat is. Gemak dient de mens, én de hond! Een clevere vondst, al
zeg ik het zelf.
