Tegenwoordig hebben kinderen goddank van hun opvoeders of op school geleerd om te vragen of ze je hond mogen aaien. Het juiste antwoord van de volwassenen zou moeten zijn: 'Als de hond het goed en leuk vindt.'
Toont de hond zich ontvankelijk voor het kind of juist niet? Knoop gerust een praatje aan: 'Wat vindt je leuk aan een hond?' of 'Heb je zelf een hond?' Zo richt het kind zijn of haar blik op jou en niet op de hond. NB Aankijken/staren maakt sommige honden onzeker of ze vinden het bedreigend)
Toont de hond toenadering? Het kind mag op rustige wijze contact maken door een handje ontspannen omlaag te laten hangen, zodat de hond eraan kan snuffelen. Vindt de hond het fijn en blijft hij staan, dan mag een platte handpalm met een koekje erop .......
Als het kind gestuurd moet worden in de omgang met de hond (ouders die er met de neus bovenop staan reageren vaak niet of traag tijdens een ontmoeting), is de vraag: 'Weet je wat mijn hond fijn vindt? Je doet het voor: onder de kin kriebelen, over de borst of op de flank aaien. Dus niet de hond tegen je aandrukken, omhelzen, omknellen met een knuffel. Als je 'm over zijn bol aait zal hij terugdeinzen - een hand die over zijn kop reikt kan als onprettig/bedreigend worden ervaren. Verder niet aan de haren of staart trekken, niet tegen de haren instrijken, maar met de vleug mee aaien.
Al met al omslachtig, zeker omdat het bij een overrompelde Pop eerder nee dan ja is. Aangelijnd neemt ze sowieso een afwachtende houding aan. Kinderen kijken dan vaak zeer bedremmeld als 'Oh, wat een schatje. Mag ik 'm aaien?' niet wederkerig blijkt. Ik besloot het over een andere boeg te gooien dan: 'Liever niet'. Bij een druk wijsneusje antwoordde ik: 'Dat kan. Aaien kost vijf euro.' Verbazing en stilte. Dan: 'Vijf euro?' Ik: 'Ze is bijzonder zacht.' Niet wetend wat hij hiermee aanmoest (grap of ernst), rende hij in de armen van zijn moeder verderop. Haar vrolijke zwaai toonde aan dat ze mijn bedoeling begreep.