De wazige zon maakt het broeierig. Te benauwd voor een bosrun. Pop is ook een parkaholic, daarom nemen we de afslag naar het station waar het park tegenover ligt. In het park ligt ze graag (uren als het zou kunnen) voor de ingangen van de twee konijnenburchten op wacht: langszij het museum en voor een verzorgingshuis. Halverwege die twee vinden we een breed en vers gedolven hol. Ze wil hier haar geluk eens beproeven. Ik ben veel te warm gekleed en gun haar staand onder een johannesbroodboom tien minuten, een kwartier totdat het zweet uit elke porie is gevloeid. Na een half uur, ze is intussen dieper in de ingang gegleden, vraag ik: 'Wat vind je ervan dame, zullen we nog een stukje wandelen?' Geen reactie. Met mijn voet tik ik haar zachtjes aan. Schrikt ze wakker. Hield ze daar gewoon siësta!
