Pop is beleefd uit zichzelf. Dat hebben we haar niet hoeven bijbrengen. Als ze iets wil, lees ik het meestal vooraf al van haar ogen af. Voor de keren dat ik het niet signaleer of niet begrijp, gaat ze keurig rechtop zitten. Rechtop zitten is poeslief een vraag stellen. Naar bed, naar bed, zegt Pop. Ik weet het is nog licht, maar ik vind het welletjes voor vandaag.
Net als ooit onze IJslandse Hond Katur weet Pop dat als we eenmaal boven zijn, we niet meer de deur uitgaan. Wat ze dus eigenlijk hiermee wil zeggen: ik wil (gemoeds)rust. Voor ons is het nog te vroeg, maar het geeft haar een rustgevend gevoel wanneer ik meeloop, haar bedje opschudt en als ze zich als een vosje opgerold heeft, toefluister: 'Doe de oogjes maar toe, ik ben nog even beneden bezig.'