Dichttrekkende lucht. Waarom komen klimatologische voorspellingen waarin men ons wijsmaakt dat het gaat regenen altijd uit? Gevallen dennenkegels liggen als onomstotelijk dubbel bewijs met gesloten huls op een doordrenkte bovenlaag. Het groen in het hondenbos knapt zichtbaar op van al dat nat. Dat dan weer wel. Wij zijn deze miezelmiddag gelukkig niet de enigen die hun hond uitlaten. Een eigenaresse en haar vrolijke smoushond maken er ook het beste van. Zij probeert de hond de op de cursus geleerde oefeningen te laten herhalen. Het is de bedoeling dat de hond links naast haar volgt. Telkens als ze hem met haar hand naar links dirigeert, tapdanst de hond eerst om zijn as. Pas dan stapt hij braaf met opgeheven hoofd naast haar. Complimenteert ze hem, dan spettert hij vrolijk naar de volgende regenplas. Hond en bazin krijgen er geen genoeg van.
Een hartelijke man die de hele dag met voor ons saaie zaken bezig is, ik schat van beroep accountant - het doet er ook niet doe - komt aangewandeld met zijn pup. Hij is verrukt van zijn nieuwe aanwinst. De tabakskleurige Labrador springt blij tegen mijn benen. De man verontschuldigt zich: ‘Dat heb ik ‘m nog niet af kunnen leren.’ ‘Geeft niets, mensen leren het honden zelf aan door erop te reageren met aaien en knuffels’, benadruk ik. ‘We hebben gisteren wel samen het puppydiploma gehaald’, laat hij trots weten. ‘Knap hoor’, ik feliciteer ze beiden welgemeend. ‘Nou, iedereen krijgt ter afsluiting van de cursus zo’n certificaat’, reageert hij bescheiden. Hij gooit herhaaldelijk een rubberen ring weg. De pup haalt hem zonder opdracht op, neemt zittend plaats voor zijn baas en legt de ring aan zijn voeten. ‘Kijk, da’s nou knapper dan knap’, zeggen we beiden tegelijk. We zijn het eens: spelenderwijs leren kun je lang volhouden. Zelfs als het druilt.
uit de bundel: Kluif (2013) door Cela den Biesen