De zon klimt
elke dag een beetje hoger. De natuur is broeds. Het zou zomaar een mooie dag
kunnen worden. In het hondenuitlaatgebied sjouwt een jeugdige Berner
Sennenhond onbezorgd zij aan zij rond met haar even onschuldig Heidewachtel
hartsvriendinnetje. Aan de overkant van de beek legt een vrijpostige herder die
wat weg heeft van een wolf, meer dan buitengewone belangstelling aan de dag voor
het Berner Sennen vrouwtje. Hij heeft alleen maar oog voor haar en zwemt in het
ijskoude naar haar toe. Hij is helemaal op haar. Hij pakt haar van voren, van
opzij en van achteren. Zijn lakse baas blijft aan de overzijde wachten.
De Berner Sennenteef probeert
tevergeefs aan de opdringerige jongvolwassene te ontkomen. Ze gaat op haar kont
zitten, rent weg, en verschuilt zich achter haar eigenaresse. Niets helpt. De
voorbarige voortplantingsdrang van het hondenjong is bovendien zinloos, want de
teef is helemaal niet loops. Omdat de hitsige hond hinderlijk gedrag blijft
vertonen, moet de Berner Sennen bazin ingrijpen. Ze zwaait met de hondenriem
richting flank. Dat helpt niet. Als de belager met de opspelende hormonen haar
hond weer bestijgt, mept ze wat harder, nu tegen zijn bips. De hardleerse reu
stapt af om meteen weer de teef te beklimmen. Langzamerhand kent ze het klappen
van de zweep. Ze dreigt verbaal en met de riem als vervaarlijk klatschende
karwats. De hond vlucht, niet op de laatste plaats omdat eindelijk zijn
roepende baas komt aangesloft. Chapeau voor de adequaat reagerende eigenaresse
die haar hond prima te hulp schoot: soms is geweld zinvol.
uit de bundel: Kluif (2013) door Cela den Biesen