Noorse Buhund Skip wil
per se naar de Maas terwijl het uitlaatveld daar nog steeds onbegaanbaar is
door de hoge waterstand. Perongelukexpres doopt hij met een air van ‘wat kan
mij nou gebeuren’ zijn pootjes in de tijdelijke kreek. Ai, koud en nat. Skip trekt zijn
pootjes terug. Dan maar wat aanmodderen in het hobbedob van de pas heringerichte
oude beemden. We moeten flink door het slijk gaan om een stukje te vinden waar
hij echt los kan gaan. Onderweg laten we gulle glibbersporen na. De kleffe klei
zuigt vast aan de gladde zolen waardoor ik minstens vijf centimeter lengte win;
mooi meegenomen. De beemden zijn verdeeld door het water. Kilometers maken zit
er niet in, het bruggetje is vooralsnog onbereikbaar. Het kan de pret niet drukken.
Skip amuseert zich top in de blubber. Voordat we het asfaltpad betreden, neem
ik mijn kleine-mensenformaat weer aan door de rubberlaarzen met het aangekoekte
slik langs graspollen te wrijven. Skip spoelt vaneigens zijn pootjes schoon in
de inham waar de kanovaarders te water gaan.