Tegenwoordig gaat Noorse Buhund
Skip druktemakers liever uit de weg. Als je bijna 9 wordt dan ben je gewoon
niet meer zo gebrand op ongewenste vreemdelingen. Bovendien storen ze hem bij
zijn bezigheden. Voor je het weet wissen ze sporen uit die je al een uur lang minutieus
volgt. Of stort door hun wild getrappel een net door jou met veel moeite blootgelegde
konijnenpijp in. Onze senior is buitengewoon bedreven in conflictvermijdende
tactieken: geen oogcontact maken, de andere hond finaal negeren, zich
verstoppen en pas te voorschijn komen als de hond weg is. Laatste redmiddel is
zijn hulpeloze vragende blik richting mij: Mama, mogen die andere honden weg?
Beschikt een soortgenoot over speciale verleidingstechnieken en heeft Skip niks
beters te doen dan wil hij nog wel eens op een uitnodiging ingaan.
De voor zijn leeftijd erg groot uitgevallen Golden pup ontweek Skip gewiekst door er met een boogje omheen te rennen. Deze vond het gedrag van Skip veel te boeiend en achtervolgde hem. Skip snauwde voorzichtig omdat het nog een pup is. De hond beantwoorde dit door quasi geschrokken opzij te springen. Dat vond Skip aardig. Hij zakte door zijn poten om zo aan te geven dat hij toch wel in was voor een kennismakingsspelletje. De spelbuigingen waren van korte duur, want een andere nieuwkomer nam het over. Lozen was onnodig.
Een jonge Shiba Inu deed zijn uiterste best om Skip in hem
te interesseren. In eerste instantie beschouwde Skip deze miniversie van
zichzelf wel als grappig. Na een poosje vond hij het geïmiteer al snel irritant.
Slinks probeerde hij de jonge na-aper kwijt te raken. Handig laveerde hij over
omgevallen boomstammen op het voor hem overbekende terrein. De slimme Shiba had
snel in de smiezen dat Skip onmogelijk bij te houden was en gaf op.
De Shiba Inu bleek het hondje van Keisuke Honda.
Als niet-voetballerliefhebbers hadden wij de slechts Japanssprekende VVV-spits niet herkend.