We bewandelen het
slingerpad op de zonnige heide waar honden niet los mogen. Skip loopt los;
niemand pakt hem en ons dat onmisbare plezier af. Het is geen broedseizoen, het
wild is grotendeels in de pan belandt, er lopen geen landbouwdieren rond en
voor een welvoorziene zeldzame flora is de plek te gewoontjes. Ik zou geen
reden kunnen bedenken waarom honden er zo’n status aparte hebben.
Waarschijnlijk bestaat de maatregel OMDAT HET KAN. Als we er zijn, kijken we
meestal goed uit onze doppen. Hoe groot is de pakkans nou eenmaal?
De hazelaar bloeit vroeg
dit jaar en meermaals moet ik mijn prikkende ogen uitwrijven. Skip heupwiegt in
het veld 100 meter evenwijdig met ons mee. Te laat zie ik de terreinwagen van
de beheerder voorbij de hoek opdoemen. Skip bevindt zich in het open veld: je
zou hem zo kunnen aanzien voor een wilde wolf. In een split second moeten
we beslissen wat we doen. Richting hond én vermaledijde auto, of strategisch
het een bospaadje inschieten waar de 4x4 ons niet kan achtervolgen? We kiezen
voor scenario twee.
Je gokt altijd fout als
je tegen de regels zondigt. De wagen koerst naar Skip. De bestuurder stapt uit
en tracht Skips aandacht te trekken. Maar zoals wij weten laat Skip zich door
niets of niemand van zijn bezigheden weerhouden, en vangen laat hij zich al
helemaal niet. De beheerder stapt weer in en probeert achteruitrijdend Skip in
het nauw te drijven. Skip maakt een ommezwaai. De wagen schakelt in de vooruit.
Zo gaat het een paar keer. Skip ziet in het uitdagende rijgedrag een leuk
kat-en-muisspelletje. Ik niet, want vanuit zijn hoge zitplaats kan de bestuurder
mijn hond onmogelijk zien. Wie telt er nu op dat de beheerder (toch ook een
dierenliefhebber) op een hond gaat inrijden? Ik fluit en Skip komt naar ons toe
met in zijn kielzog de terreinwagen.
De beheerder not amused stapt
uit. Hij (een vakantiekracht?) vond het niet sportief van ons dat wij onze hond
‘achterlieten’ en hij ons achterna moest. Nou, noem een boete krijgen voor zo
iets onbenulligs maar onsportief. Wim lijnt Skip aan, de man staat in zijn
recht dat kunnen we niet ontkennen. We ontspringen voor deze keer de dans met
de waarschuwing dat hij de volgende keer minder coulant is. De ochtend erop sta
ik bibberend van de kou in het donkere stukje woud waar honden legaal los
mogen, verlangend te kijken naar een grote lege zonovergoten heide. Da’s
pas zonde.