Zondagsdrukte. Het was er weer voor. Een tjokvolle
parkeerplaats en toegangswegen bij het bos. Je kon over de koppen lopen. Hordes
wandelende families met opvallend veel hummeltjes op steps en kinderen op fietsjes of skeelers (die daar overwegend mee kluunden) genoten van de zon en de frisse buitenlucht met daarna, zo stel ik me
voor, een dampend bord erwtensoep.
Blijven rinkelen met de fietsbel, het is een gemeenzaam kinderding,
vind Skip eng. Acute last van achtervolgingswaanzin, en zijn rinkeldekinkelvrees
stak meteen de kop op. We proberen een ander bos: ook daar schrijdt het volk hutjemutje. We breken af voor Skip die het met recht een snertwandeling vond.