Foto: Marly Mense
De temperatuur
is mooitjes gekelderd. M. als we haar ophalen: ‘Cruzer zal wel niet erg actief
zijn dadelijk, ze mankt.’ ‘Wims rugzak ligt thuis. 'We dragen haar omstebeurt als het nodig blijkt’, prakkiseer ik hardop. De wind heeft vrij
spel in Rebellenland. Cruzer ontsnapt als lucht uit een ventiel. Ffft, weg is
ze. De yippende Byker krijgt geen bijval van Skip. De konijnen waarop je zowat spaak
loopt, mist hij. Skip blijft aan mijn zijde. Is zijn zicht en het gehoor vandaag
van minimale kwaliteit, of ligt het aan de Frolic™ in mijn broekzak? Wanneer ik de struiken in
duik, volgt Skip me wel.
Twee buizerds,
moeder en jong, vliegen boven het urnenbos. We horen hun gemiauw. ‘Het zijn
contactroepjes’, weet een vriendelijke Vogelbescherming medewerkster later aan
de telefoon. Ook dat registreert Skip niet, terwijl hij eergisteren nog telkens
zijn kopje met gespitste oren wenkte bij het horen van de schrilheid. Byker haakt
af, omdat Skip niet meedoet. Hoewel Cruzer binnen stembereik is, laat ze zich
niet strikken. Nam ze vast een voorschot? Want: de geconsulteerde dierenarts was
die middag onverbiddelijk. Ze schreef tien dagen absolute rust voor.