uit de oude doos:
Noorse Buhund prequel dogtales 27
In ons vorig appartement hadden we al een huismuis. We
noemden hem heel origineel: Mickey. Jarenlang kwam hij steevast tijdens het tv
kijken tussen de plankenvloer vandaan. Een gezellige stamgast die er even voor
ging zitten om de door ons neergelegde traktatie op te peuzelen om vervolgens
weer weg te kruipen door een uiterst smalle kier. De verstandhouding tussen ons
was goed. Hij zorgde nooit voor overlast. Tot de dag dat hij schijnbaar een
amoureuze verhouding kreeg met Minnie. De Maine
coon van de buren werd geleend; zij prefereerde Whiskas boven verse beschuit met muisjes. Helaas hebben we toen met
gifkorrels een einde aan het familiegeluk moeten maken.
In onze huidige woning hebben we weer een Mickey. Of het een
nazaat is van onze oude bekende weten we niet. De nieuwe Mickey houdt zich
schuil onder de houten verandavloer. Het kan zo zijn dat hij, terecht, op zijn
hoede is voor Skip. We leggen af en toe wat lekkers voor hem neer met als
voorwaarde hierbij dat hij dan uit onze keuken blijft, en een beetje uit schuldgevoel
voor wat er met zijn familie is gebeurd. Als de buitendeur wijd open staat,
rent de overmoedige waaghals in de schemer een kortstondig rondje door de
kamer.
Normaal gesproken houd ik ons huis keurig bij en valt er voor
een muis weinig of niets te halen. Deze week was zo krankzinnig druk dat een
grondige keukenpoetsbeurt erbij in is geschoten. Op de plank waar het Senseo apparaat staat, zag ik wel wat
zwarte kruimels liggen waar ik geen acht op sloeg. We gebruiken namelijk losse
thee en die blaadjes zien er net zo uit. Skip was wel wat onrustig, maar ik
herleidde dit naar onze hectiek - de lengte van de wandelingen was weliswaar hetzelfde,
maar voor thuisspelletjes was geen tijd. Hij moest zelf voor vertier zorgen,
speelgoed genoeg in zijn korf. Zo gezegd, zo gedaan, maar dat wisten we toen
nog niet.
Nadat er de volgende morgen donkerbruine druppels op de
keukenvloer lagen, was ik het zat. Ik ging driftig aan de grote poets, drukte
of geen drukte. In aanraking met het sop kleurden deze rood. Hiermee viel het
kwartje pas. De vlekken waren geen gemorste koffiedruppels, maar muizenbloed,
en de vermoede theeblaadjes waren uiteraard muizenkeuteltjes. Skip had
inderdaad zelf afleiding gezocht en met succes de jacht op Mickey geopend.
Omdat we zo trots waren op de maatregelen die onze Noorse Buhund genomen had om
onhygiënische toestanden in huis te voorkomen, is hij naast Hoofd Bewaking tot
hoofd van onze hofhuishouding benoemd.