Meer stadbewoners hadden het plan opgevat om het broeierige
beton te ontvluchten. Hutjemutje in het groen. Giechelende blonde graten op een
gestreept picknickkleed, op een afstandje hangen jongens met XXL bermuda’s bij
een scooter. Een hoogzwanger stel op een zelfbenoemd strandje. Hun Labrador Ben
zit startklaar aan de (water)lijn. Ze zijn weinig spraakzaam. Dan weten wij
genoeg: het zijn Duitsers die niet ontmaskerd willen worden. Als Skip verdomt
om de Karlie Knots op te halen, mag Ben, op ons aandringen in perfect Duits,
het drijvende speelgoed redden.
Skip wil wel zwemmen,
maar dan moet ik mee het water in. Een voetenbad is voldoende. Terwijl de
Duitsers ontdooien, Skip baantjes trekt, Ben zich top amuseert met de Karlie
Knots, plets een beschimmelde Heidewachtel erbij. Als een hulpeloze drenkeling
probeert het verticale hondenlijf met alle macht de kop boven de waterspiegel
uit te torenen. Het is een kolderiek gezicht. De grappige opmerkingen van
omstanders zijn niet van de lucht: ‘Hebben jullie de hond op aquajoggen gedaan
in plaats van zwemles?’ en ‘Watertrappelaars moeten eerst in het kikkerbadje.’
De gekrenkte eigenaars persen met moeite tegengas uit de
streepmonden.
Dan grist de
Heidewachtel de Karlie Knots voor de neus van de Labrador weg - zijn
eigen doorzichtige waterapport ziet hij niet. Daarmee zwemt hij professioneel
naar de kant. Pas dan realiseer ik me dat dit soorteigen gedrag is. De
Heidewachtel peddelde constant om zich heen kijkend om zijn ‘prooi’ te
ontwaren. Voordat dit door de eigenaars bevestigd kon worden, waren zij al bij
een verderop gelegen plas zonder pesterig publiek. Of herkenden zij het
typische optreden ook niet?