BFF

 

Witverlichte wolken met scherpe contouren. Het bos is nog van de zangvogels. De vaste wandelaars met hond komen pas op een later tijdstip. Ik reageer te laat en word gesneden door de woest tegen de wind slingerende ATB’er met een brede bruine modderstreep van zitvlak tot helm. Mijn wakkere hond drost de gele brem in waar hij de nietsvermoedende pluizebol Panky opschrikt. Sinds zijn onafscheidelijke BFF (Best Friend Forever) Henkie - een ‘Duitse Dog met wie hij negen jaar geleden zonder te vragen werd opgescheept - in rook is opgegaan, trekt hij niet meer zo naar andere honden toe. 

Thuis doet de shih tzu zijn voordeel met de weggevallen plek en laat hij zich vertroetelen in pluralis majestatis. Het hondenbos is een ander verhaal. Henkie en Panky voerden graag een uitdagend toneelstukje op. Panky stangde daarbij opzettelijk andere reuen. Als hij ze op de kast had gejaagd, maar voordat ze daadwerkelijk in de clinch lagen, kwam zijn Grote Broer, de vriendelijke reus, op de proppen die het spelletje vlot meespeelde. Bij de aanblik van 80 kilo respect afdwingende gewichtigheid trok elke hond zijn keutel in. Nu Panky zich niet meer achter zijn gespierde lijfwacht kan verschuilen, voelt hij zich vogelvrij. Het is vast een kwestie van tijd voordat overdonderende wraakzuchtige ‘slachtoffers’ revanche nemen.

RUB MY TUMMY

Visit at my auntie Mieksi. Always a pleasure

Op bezoek bij tante Mieksi. Pure verwennerij

 

HONDENCARROUSEL

 

Rondje hond van groot naar klein: samojeed, pomski en Pop.

VERKOCHT

 

Zo kan het ook!

Buiten de deur. Is de recessie op zijn retour? 'Te koop' borden worden volop gestickerd met VERKOCHT. Van onder tot boven met kranten afgeplakte vensters zijn een van de tekenen dat er druk wordt verbouwd. Wat is de verklaring voor deze potdichte ramen? Bij klussen heb je licht en ventilatie nodig. Moeten de schnabbelaars anoniem blijven? Mag de toonzaal om bewonderd te worden pas als geheel open? Zijn de toekomstige bewoners bang dat iemand zich vrijwillig aanbiedt om te helpen? Gewoon een hekel aan pottenkijkers? 

Met de hond kom ik uit bij een originele afplak: ouderwets bruin pakpapier tot de helft, waar creatief een gat ter grootte van een hondenkop en HIER WAAK IK is uitgeknipt. Wordt er gewoond, dan is het meteen ‘poppetje gezien, kastje dicht’. De gazet wordt omgeruild. Om permanente inkijk te weren, strijkt men de weinig originele raamfolie tegen de ruit. Of is het om blaffende uitkijkers het zicht te ontnemen op passanten - het is toch een open deur dat overmatig blaffen vaak een uiting van verveling is? In opmars zijn de gekoppelde lage shutters van witgekalkt sloophout waar honden door de kieren moeten gluren. Het is toch geen porem dat huishonden zich in bespottelijke standjes op vensterbank of op de rug van de bank dienen te wringen om maar iets te zien. Maak het je harige vriend toch niet zo lastig. Honden horen en ruiken drommels goed, zonder dat ze daadwerkelijk bevestigd moeten zien wie er langs hun stulp loopt. Wees blij dat je hond voor je waakt - al is het meestentijds cry wolf - en beloon hem met meer beweging. Een stil alarm gaat bij een heuse inbraak vanzelf af.

GLUREN BIJ DE BUREN

 

Nederlanders schijnen een vrijpostig volkje te zijn dat zich nergens voor schaamt. Gluren bij de buren zit in onze volksaard. In het echie of zoals tegenwoordig ‘onschuldig’ via foto’s en filmpjes op de legio huizensites op internet. Door de massale plakwoede van folie op de ruiten waarmee men zich tegen ongewenste toeschouwers wil wapenen, de gesloten gordijnen als de avond valt, en omlaag gelaten rolluiken zou je het nog gaan geloven ook. Maar ongegeneerd digitaal koekeloeren bij een ander is niet hetzelfde als wanneer iemand indiscreet zijn smoel tegen het glas drukt om je interieur te bezichtigen. 

Een hond komt goed van pas bij het naar binnen turen, mocht je daar behoefte aan hebben, verkondigde een zichtbaar afgunstig nieuwsgierig Aagje tegen mij tijdens een blokje om met de hond langs de pas gerenoveerde grijze huizenrij. ‘Met de hond aan de lijn heb je een prima excuus om voor een woning te blijven dralen om zo de inboedel goed in je op te nemen.’ Daar sprak onmiskenbaar een hondloos persoon. In onze parochie schuiven senioren met priemende ogen acuut de vitrage aan de kant, of kloppen driftig met hun knokkels op het glas alléén al bij de gedachte dat je voor hun huis halt zou houden om daar je hond de gevel of de met zorg gepote geraniums te laten bewateren. Zeker met zo een grijze dag als vandaag als het blijft sijpelen, heeft het sleuren langs deuren voor onze hond en mij geen toegevoegde waarde. Wij zien met plezier af van potentiële bezichtigingen en lopen door naar het park waar we als kleuters met onze regenlaarzen en natte hondenpoten in de plassen plonzen.

VOLHARDING

Je bent oud en je wilt wat. Honden nemen volop deel aan het leven. Ze observeren mens en dier, apen na en ontplooien hun eigen initiatieven. Bij het verstrijken van de jaren blijkt hoe capabel hun vermogen om zich te ontwikkelen is. De Aussie duwde net zo lang met zijn neus tegen de zitting van de bureaustoel tot die in de hoek van de erker rolde waar hij door het raam zijn baas kon uitzwaaien. Oudere honden willen nog best spelen, zeker als zich de juiste playmate aandient. Zoals de ongemerkt gedresseerde baas die het van de bank afgerolde balletje voor zijn lijpe kooikerhondje telkens van de vloer opraapt, omdat dat nou net het spelletje is. 

Een oud bokje dat bloedfanatiek op de renbaan voor de zoveelste keer de haas na racet. Vanzelfsprekend weet hij dat het bontje nep is, maar het blijft spannend om jezelf voor de gek te houden. Rossi, een gemberkleurige poedeldoedel molesteert zijn in staat van ontbinding verkerende pluche lievelingsknuffel keer op keer, omdat hij kan rekenen op zijn vrouwtje die het beestje met liefde weer oplapt. De aanhalige newfy weet uit ervaring dat als hij gezellig tegen de familiebank aanschurkt, zo zijn donzige buik door beschikbare voeten wordt gestreken. De coryfee die tijdens het ererondje na de verstreken behendigheidswedstrijd volhardt om de spanning op het parcours eruit te poepen: oh, was daar het applaus niet voor? Een volwassen Boxer die zich als jonge honderik bediende van het kattenluik komt, nadat hij groter is gegroeid, bij aanhoudende pogingen vast te zitten. Sommigen blijven volharden.

HEINO

Van de den naar de hen. Er hangt een sappige grasgeur in de lucht. Het ene na het andere schattige pupje lopen we tegen het lijf. Waarom loopt er in het voorjaar en de zomer meer verse aanvoer rond dan in de herfst- en winterperiode? Een hunkerende baarmoeder naar vol graag, plannen fokkers dat zo, of hebben mensen tijdens opgewekt weer meer zin in jong hondengeluk? We treffen onder andere een Italiaanse importpup die het heengaan van zijn voorganger moet verzachten. Achtergebleven broer buldog voelde zich zonder kompaan namelijk incompleet. Vandaar een troosthond.

Een kersverse overbezorgde baas met een bruine labrador kruist ons pad. ‘Bruine Beer’, noemt hij de jonge jongen. Mollig waggelt de uitbundige pup aan het lijntje. Los durft hij het chocoladebeestje niet te laten, véél te bang dat er wat gebeurt. We verwijzen hem naar de dichtstbijzijnde veilige uitlaatren. Hij is dolgelukkig met de informatie. Het hummeltje met verlatingsangst dat nog moet leren dat wanneer hij ’s avonds op de voeten van de baas rust, die de deur niet meer uitgaat.

We komen een vers gelukkig gescheiden wijfie met een melkwit maltezerwestiebolognese knuffeltje tegen. Ze had hem goedkoper gekregen omdat het een bambino is, verklaart ze wijs. Zou ze een albino* voor ogen hebben? vraag ik me af. Want het teefje heet Heini, een vrouwelijke variant op de Duitste schlagerzanger Heino. Of suggereert ze nou dat het jonkie te petit is? Bambino betekent in het Italiaans immers ‘kleintje’. Het is lastig inschatten of ze van de leeftijd is dat ze hits als Blau blüht der Enzian en Die schwarze Barbara kan meezingen. Hoe dan ook weet ze de redenatie in haar achterhoofd vast kloppend te maken.

*Over de ogen van de bebrilde Heino deden in de jaren zeventig de wildste verhalen rond. Voor eens en altijd: Heino draagt donkere glazen, omdat hij aan de ziekte van Graves-Basedow lijdt, waardoor zij rechteroog uitpuilt. De bril en de blonde haren werkten natuurlijk mee aan zijn imago building (wat toen eigenlijk nog niet zo geraffineerd bestond als nu).

NOSTALGIE

 

Dat we herinneringen uit onze kinder- en tienertijd vaker, makkelijker en beter onthouden, wordt reminiscentie-effect genoemd. Je kunt stellen dat wanneer je jong bent, je alles voor het eerst beleeft. Zo is en blijft je eerstgeborene het meest bijzonder, (eventuele) nakomertjes zijn gemeengoed. Je kunt blindvaren op je ondervinding als je voor de tweede keer ouder van een baby wordt. Bij honden is dat grotendeels zo. Je eerste eigen hond als je later groot bent, blijft de meest speciale. 

De lieverd die diepe indruk op je maakte in je jeugd, draag je voor altijd in je hart. Hij of zij bepaalt hoofdzakelijk of je later een hond aanschaft en welk type het qua uiterlijk wordt. Zoete herinneringen als aandenken zijn praktisch onbruikbaar. De opvoeding is minstens zo intensief als bij de vorige. Elke hond is uniek en vraagt om een specifieke aanpak. Zelfs hondenouders die kunnen putten uit ervaring moeten elke keer weer bijspijkeren en het wiel opnieuw uitvinden. 

Zo fietste ik als tienjarig meisje fier met mijn spierwitte godenfiks voorin in een stalen stuurmandje. Vooraf oefenen deden we niet. Het was een stukkie beklede karton op de bodem, hond erin en gaan met die banaan. De viervoeters die volgden waren te flink voor op de fiets. Dik veertig jaar later heb ik uit nostalgie een hondenformaatje aangeschaft dat fietsmandwaardig is. Nu trainen we eerst: leren stilzitten in het kratje op de grond, lopend naast de fiets met de hond in het bakkie, hierna een oefenrondje karren en als dat goed gaat pas voor het echie eropuit.

WINK

When a dog is winking, it indicates a very happy playful dog

It was clear from the start that Pop prefers men to women. As a puppy she lay on the shoulder of the TV-watching master of the house on the sofa in the evenings. Can you trace her preference back to this as in he was her first puppylove? From the first look at him, she adores her boss W. Other women who get too close to W. during a walk, she tolerates as a courtesy. Often the women (and who pet W. too greedily) also get grumbled.

It's a spring-like Saturday morning in November. W. is golfing. Pop and I stroll along the foot of the dike where the mice and rabbits live. It walks uncomfortable, but she likes it. From below the bridge, an athletically shaped cyclist appears on the horizon. When he has climbed the hill, Pop hips friskyly against the slope, puts her best foot forward gracefully and winks at the exact passing moment. The racing young blonde god recognizes flirtatious behavior and – a little overwhelmed – almost gets off course. From the grass back on the asphalt, he shouts, smiling: ‘I'm flattered.’ While her NBS family is hunting for grouse she hunts for good looking men! Glad that we know she is still a happy healthy girl!

FLIRTEN

Bij mensen was vanaf meet af aan duidelijk dat Pop mannen boven vrouwen verkiest. Bij de fokker lag ze ’s avonds op de schouder van de tv kijkende heer des huizes op de bank. Kun je het hiernaar herleiden? Vanaf de eerste blik op Schiphol adoreert ze W. Andere vrouwen die tijdens een wandeling te dicht bij W. komen, tolereert ze uit beleefdheid. Daar is niet alles mee gezegd, de vrouwen (en teefjes die W. te aanhalig aait) krijgen vaak ook gemopper te horen.

Het is een grauwe doch lenteachtige zaterdagochtend in november. W. is golfen. Pop en ik struinen aan de voet van de dijk langs het struikgewas. De schuinte loopt onprettig, maar zij wil het graag. Vanonder de brug verschijnt een atletisch gevormde wielrenner aan de horizon. Wanneer hij het bergje heeft beklommen, hipt Pop dartel tegen het talud omhoog, zet haar beste beentje bevallig voor en knipoogt op het exacte passeermoment. De racende jonge blonde god herkent flirterige gedrag en raakt er, een beetje overdonderd, bijna door uit koers. Vanuit het gras weer op het asfalt roept hij glimlachend: ‘Ik voel me gevleid.’ Die Pop!

Flirtatious

It was clear from the start that Pop prefers men to women. As a puppy she lay on the shoulder of the TV-watching master of the house on the sofa in the evenings. Can you trace her preference back to this? From the first look at him, she adores W. Other women who get too close to W. during a walk, she tolerates as a courtesy. Often the women (and who pet W. too greedily) also get grumbled.

It's a spring-like Saturday morning in November. W. is golfing. Pop and I stroll along the foot of the dike where the mice and rabbits live. It walks uncomfortable, but she likes it. From below the bridge, an athletically shaped cyclist appears on the horizon. When he has climbed the mountain, Pop hips friskyly against the embankment, puts her best foot forward gracefully and winks at the exact passing moment. The racing young blonde god recognizes flirtatious behavior and – a little overwhelmed – almost gets off course. From the grass back on the asphalt, he shouts, smiling: ‘I'm flattered.’ That Pop!

KNIKHONDJE

 

Slechts eenmaal per jaar deed de voddenman of toddenboer met zijn ponywagen ons dorp aan. Dat was strategisch in het voorjaar als de grote schoonmaak plaatsvond. Malle Pietje was op zichzelf al een attractie. Paardje aaien in ruil voor een meegebrachte wortel of hooi was het tweede uitgekookte lokkertje. Maar waar het voor ons kinderen echt om draaide was de grabbelton. Als je een baal lommele inleverde, mocht je graaien in de grabbelton: een verroest olievat dat volgestouwd zat met dichtgeplakte beige enveloppen. De spannende inhoud bestond uit plastic prulletjes waar ‘Made in China’ opstond. ‘Made’ spraken wij in de late jaren zestig nog fonetisch uit en associeerden wij daarom met wormen. 

Net als mijn schoolvriendinnetjes troggelde ik mijn moeder japonnen af die ze eigenlijk wilde bewaren. Het toeval wilde dat mijn buurmeisje prijs had met een begerenswaardig hebbedingetje: een geel poedeltje. Ik greep een speelgoedpistooltje. Zij wilde (logisch) niet ruilen. Ik zeurde mijn moesje om meer afgedankte kleding. Zij trapte er niet in. In de zomer verkwiste ik mijn spaarpotcentjes op de fancy fair (liefdadigheidsbazaar) en op de kermis bij het touwtje trekken, waar ik weer achter het net viste. Mijn broer hengelde een zeer gewild knikhondje voor op de hoedenplank van de auto die we niet bezaten, ik een ondeugend bloot blond poppetje dat decent een handdoekje voorhield. Het werd subiet door mijn vader in mijn moeders handtas weggemoffeld. Het veroorzaakte een diep weggedrukt en onverwerkt jeugdtrauma, want mijn vijf jaar oudere broer (in zijn ontluikende 14e levensjaar) wilde nu WEL graag ruilen. 

VAKANTIEGANGER

 

In het hondenbos is de bouwvak merkbaar. Een geringer aantal (vreemde) auto’s, mensen en honden. De enige bekende is de goedlachse heer van vrolijke wildebras Titus. Vandaag wordt meneer vergezeld door een vakantiehond. We beoordelen diens uiterlijk als een pittige tijgermix. Titus is naar de dagopvang; een manege waar vrinden van de eigenaar het voorrecht hebben om daar op werkdagen hun hond te stallen. ‘Dan is hij niet alleen thuis als ik op kantoor ben, lacht de meneer leuk. ‘Titus staat te springen van vreugde als ik ‘m daar aflever en bij het ophalen', moeten we ‘m altijd ergens vandaan plukken. Het geeft me een goed gevoel wanneer ik weet dat de hond zich amuseert, terwijl ik me op het werk vermaak.’ 

Ik denk aan al die verpieterende honden die elke dag eenzaam achter glas wachten met trieste ogen waarin weinig te beleven valt. Zucht, waren alle bazen maar zo. Ik fantaseer erop los. Meneer Titus is vanwege zijn goudmontuur notaris, optie twee: accountant, óf hij heeft een leidinggevende job bij een multinational waar je als medewerker graag je best voor wilt doen. Zijn Algemeen Beschaafd Nederlandse tongval doet vermoeden dat de liefde van zijn leven hem naar het Zuiden bracht.*

'Hij - wijzend op de logge logé in jungleprint - woont sinds een jaar of vijf bij mijn dochter in de hoofdstad. Daar moet je als hond heel sociaal in de omgang zijn, anders ben je nergens welkom. Je kan hem driedubbel in de knoop leggen. Hij gaat zelfs mee naar de zaak’, calculeert de attente meneer die ziet dat ik licht sceptisch naar de pitbulldog met een brede halsband vol stoere spikes loer, in. Terwijl hij het zegt, hebben mijn hond en 'het borrelnootje' zich al angefreundet. Relaxed lopen ze samen een eindje op. Hij is de goedmoedigste reu die ik ooit  ben tegengekomen. Vast de invloed van de vriendelijke vader die beslist een schat van een dochter heeft.

*Jaren later durf ik Meneer Titus - intussen met pensioen - naar zijn job te vragen. Hij was inderdaad ceo van een multinational en getrouwd met een Limburgse schone.

BLIJVERTJES

 

Heuvelafwaarts treffen twee hondenonervaren baasjes elkaar. Beiden hebben met de beste bedoelingen een buitenlandse hond ‘gered’. Alle twee de asielzoekers zijn geadopteerd via een van de vele stichtingen die de laatste decennia als paddenstoelen uit de grond zijn geschoten. De een is ingevlogen uit Spanje, de ander reisde met de vrachtwagen vanuit Roemenië bij Limburg, het wormvormig aanhangsel van Nederland, de grens over. Of die fundaties een dekmantel voor kweekhonden of betrouwbare hulporganisaties zijn, blijft onduidelijk. Door de economische recessie verdienen ook de inwoners van Spanje en Roemenië graag een centje bij met het fokken van zogenaamde zwerfhonden. Vooral weekhartige Duitse en Nederlandse hondenliefhebbers trappen meer dan gemiddeld in die liefdadigheidsval. 

De even grote importhonden kunnen als ze alleen met hun baas zijn nog niet los van de lijn. Als ze samen zijn, kan dat wel. Als ze spelen, is er geen tijd voor ondeugd elders. Hun bazen die hun honden het beste gunnen, spreken geregeld af. Dat pleit voor ze. Zij wisselen al wandelend ervaringen uit, terwijl de pubers samen ravotten en rennen. De honden lijken het meest op donker gemarmerde slungels. Een van de bazen raapt een tak van de grond en gooit deze voor zijn eersteling. Waarom is mij een raadsel, de honden waren sociaal en leuk bezig. Beetje dom, zou Koningin Maxima zeggen. Het zou niet de eerste keer zijn dat honden om een stok ruzie krijgen. Bovendien kunnen honden zich flink bezeren tijdens het vangen of ophalen van de stok. Zijn er meerdere honden in het spel dan is dat nog gevaarlijker. 

De Roemeen met de stok gaat liggen knagen. Zijn Spaanse amigo durft uit respect niet bij ‘m in de buurt te komen. Game over. De bazen verbazen zich eerst dat de honden met spelen zijn gestopt, maar beseffen vlot dat de stok de spelbreker is. De stok wordt ingeruild en achterovergedrukt. Onmiddellijk pakken de honden de draad weer op.

EXPERTS

Als de eigenaars van een zwarte cockerspaniel nieuwkomer Pop bezig op de dijk zien muizen, halen ze herinneringen op over het vakkundig mollen killen (graaf, tjap en krak) door Noorse Buhund: the famous Skip. Ik vertel over Pop en haar vogelvangmethoden in zoverre je daar al van kunt spreken. 'Och,' glundert de man vol nostalgie, terwijl hij me amicaal met zijn elleboog aanstoot, ‘dat doet me denken aan de Sint Bernhard [!] die we vroeger thuis hadden. De lome lummel wist precies wanneer de jonge merels op kiepen stonden. Hij spaarde de stukjes brood die tussen zijn vleesvoer (slachtafval) zaten uit zijn bek en verdeelde die over het erf als lokvoer voor de vogels. Als ze daadwerkelijk kwamen pikken - wat kon zo’n slome lobbes nou voor kwaads in zin hebben - sloeg hij zijn slag. Geniaal toch? Ik kan het enkel beamen: 'Wat een wakkere hond!'

Het gesprek verplaatst zich zomaar naar de Zwitserse Alpen. 'We kregen die Sint Bernhard [!] omdat mijn moeder bewonderaar was van het komisch duo de Dikke en de Dunne', vertelt hij geestdriftig ‘De slapstick Swiss Miss* was zo hilarisch.' In het kort komt het hierop neer: Stan Laurel (privé destijds eigenaar van sint-bernard Lady) plukt een kip op het erf waar ook de sint-bernardacteur ligt. Stan heeft zin in een borrel en probeert het houten tonnetje dat bij de reddingshond om de nek hangt af te troggelen. De hond is getraind als redder van bergbeklimmers in winterse nood en geeft zich niet gewonnen als Stan zich theatraal laat neervallen en het zogenaamd uitschreeuwt 'Auau' van de pijn.  Na vruchteloos koekjes voeren geprobeerd te hebben, tapt Stan uit een ander vaatje. Hij smijt de geplukte veren in de lucht die als sneeuw naar beneden dwarrelen. Intussen roept hij als lotusslachtoffer op de grond liggend: “Help, ik bevries!” De sint-bernard komt in actie en Stan bemachtigt de drank. Als de verbolgen Ollie weer op het toneel verschijnt, is Stan 'hik' in de olie.

Bekijk de zwart-wit klassieker op YouTube.

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur en vermaak

CHUCKY

 

klik op de foto om te vergroten

Het is half november en de schapen zijn weer terug waar ze in de lente als lam hun eerste witte voetjes buiten zetten. De volwassen dames (na 9 maanden ben je lam af) zijn voorzien van groene, gele, blauwe en rode stippen wat betekent dat ze nog een jaartje mee mogen om te baren. 

Op afstand van de kudde staat een nazaat van Chuck* tussen de heideplanten. We zouden haar Chuck 2 kunnen noemen, maar het wordt: Chucky. Ze heeft haar kont gekeerd, waardoor we niet kunnen zien of ook zij gedekt is - de echte Chuck ontsprong vele malen de dans: aan mijn lijf geen polonaise. *Tik bij zoekterm de prelude in: the expendables

Het landschap met driedimensionale wolken en het virtuele opwaartse pad voelt alsof we in de bergen zijn. Niets is minder waar, toch zou je op dit platter dan platte plateau spontaan gaan jodelen. Met 17 graden lijkt het lente, toch stappen we stevig door (brisk walking), omdat het duister vroeg valt.

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur en vermaak

GROENTJE

 

Het begon met pantomime tegen de ruiten: bromvliegen vangen. Pup Pop oefent voortvarend haar niet rasgebonden skills. Merels plukt ze zo uit de lucht. Ze is er zelf verbaasd over dat het haar zo moeiteloos afgaat. Maar wat moet je met de klapwiekende vangst? Ongevraagd is het zwarte verenpak in een zweefmolen belandt. Na het rondzwaaien tolt de onfortuinlijke merel duizelig op de grond. Pop is door het dolle heen: I’m a great white hunter. Ze werpt zich op de merel en rolt er net zolang uitbundig overheen tot-ie plat is. Ze verbetert haar techniek door pieren uit de bodem te halen en die te gebruiken als lokaas. Haar vaardigheid gaat met sprongen vooruit. Mijn schatje vangt het jong en probeert zo de moeder in haar klauwen te krijgen door het arme vogeltje telkens los te laten duikelen. Zij heeft grote lol. Wat kan de natuur soms gruwelijk zijn.

De gedreven jaagster is niet meer te stuiten en promoveert naar muizen. Puur voor de fun. Ook die heeft ze grif te pakken. Ze laat ze expres telkens een beetje ontsnappen om ze vervolgens op te pakken, ermee te slingeren en ze vervolgens op te gooien totdat het beestje van angst/uitputting/letsel hemelt. Ze ontpopt zich als de met een knots meppende Bamm Bamm, de zoon van Barney en Betty Rubbles uit de tekenfilmserie the Flintstones. Van de martelingen wordt ik wee in de maag, maar hoe humaan het ook zou zijn: de prooi zelf omleggen, durft deze zwakkeling niet. Ik weet niet hoe, bovendien wordt bij een halfslachtige poging het beestje nog meer gepijnigd. Hoe leer ik haar om de buit niet eerst barbaars te geselen, maar meteen te doden? Of liever: ze met een zachte beet even schrik aan jagen en daarna weer ongeschonden vrij te laten. Hoe intervenieer ik om de lijkjes afhandig te maken, voordat Popje ze (krakkrak) opeet en ze ’s nachts weer uitkotst. Ooit zal ze afstuderen als volleerd fazantenblaffer. Maar een License to kill hoeft ze van ons niet te behalen.

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur en vermaak

BUFKE

Bufke heette de cognackleurige cockerspaniel die aan het plantsoen in een appartement zonder lift woonde. Ze is allang heengegaan. In haar nadagen hing een inoperabel gezwel ter grootte van een sinaasappel aan haar linkerborstkas. Haar hoogbejaarde eigenaars hadden voor een simpel stofkapje in de bouwmarkt kunnen kiezen. Maar ter ondersteuning en opdat de stalactiet die over de grond sleepte niet beschadigde tijdens het lopen, droeg Bufke een huidkleurige buhhuh waarvan de overbodige cup ertussenuit was geknipt. 

Geen sexy niemendalletje, maar een ouderwets handig hulpstuk waar Bufke de laatste maanden van haar leven mee geholpen was. Het diamanten echtpaar karde elke ochtend met hun gammele roestbak naar het vertrouwde sparrenbos waar weinig wandelaars kwamen. Hij was een ouwe brombeer met een goed hart, zij een en al bescheidenheid in vormeloze schutkleurkledij uit het jaar nul afgetopt met een bloempottenkapsel. Zij had best baat bij de opbeurende bustehouder, maar ‘de honden los in het hok’ had ze graag voor Bufke over.

Was het uit schaamte of uit veiligheid dat ze een afgelegen plek bezochten? En waarom vertikte haar wederhelft het om mee te wandelen? Terwijl zij en Bufke traag als schilpadden voortbewogen, pafte hij de potdichte Polo grijs. Op de terugweg zat de vrouw steevast achterin, niet vanwege de smog, maar om Bufke - in ademnood door het korte waggelstukje - tijdens het bochtenwerk in bedwang te houden. De ‘auto met chauffeur’ deed me denken aan de film Driving Miss Daisy, zeker wanneer zij met een druk gedessineerde oranje handdoek in haar hand ingetogen naar ons wuifde. Die handdoek was natuurlijk vanwege eventuele lekkages, zodat de versleten stof van de achterbank nog enigszins toonbaar bleef.

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur en vermaak

BLAFTEST

Menig mens is zich er niet bewust van zijn/haar comfortzone. De comfortzone is de situatie waarbinnen hond en mens* zich ontspannen en veilig voelen. 

 

1

Kinkt het je bekend in de oren? Je (aangelijnde) hond blaft tegen een passerende (aangelijnde) tegenvoeter. Dat kan om vele redenen* zijn. Elke reden behoeft een aangepaste oplossing. Soms maakt 'het waarom' niet zoveel uit en is het blaffen simpel op te lossen.

 

Blaft je aangelijnde hond tegen een andere aangelijnde hond? Test zijn comfortzone en vergroot de afstand net zolang, totdat het blaffen stopt; je hond voelt zich nu veilig. Bij menige hond ligt die afstand verder dan drie meter of de overkant van de straat. De oplossing is om dus meer ruimte te scheppen tussen de beide honden. Wanneer het blaffen stopt, voelt je hond zich veilig. 

 

Je kunt tijdens volgende wandelingen met babystapjes werken aan het verkleinen van de comfortzone. Hiervoor heb je de hulp van andere evenwichtige aangelijnde  honden en hun baasjes nodig.

 

* Bijvoorbeeld: angst, uit voorzorg, onveiligheid, waarschuwing, de lijn belet hem om zich beleefd te gedragen door de ander uit de weg te gaan, het (onbewust) ophitsende gedrag van de eigenaar die de lijn alvast strak spant en de hond al vermanend toespreekt voordat hij überhaupt begint met blaffen.

 

2

Onderweg tref je een kennis (met hond). Jullie proberen een praatje te maken dat wordt overstemd door geblaf. De hond wil je iets duidelijk maken. Het kan natuurlijk zijn dat hij ongeduldig is (het kletsen gaat van zijn wandeltijd af) of hij vindt dat de gesprekspartner te dichtbij staat en uit zijn bezorgdheid/jaloezie/onveiligheid hierover. Doe een stapje terug tot het blaffen stopt. Door afstand te nemen, geef je de hond letterlijk de ruimte.

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur en vermaak

VERFRISSEND

 

Op de heide strompelt de anders zo kwieke heidewachtel op drie poten richting bazin. Het vierde pootje houdt ze opgeheven. Hét sein voor de bazin om in actie te komen. Steekt er een doorn in een voetzooltje, zit er een sneetje in? Renske rekent automatisch en terecht op haar. Vanzelfsprekend inspecteert haar bezorgde bazin de kussentjes. Dit keer geen stekel, splinter of grasaartje. Niks pijne pootjes. De rasechte comédienne had vol in de paardenvijgen getrapt en liet haar smetvrezende bazin die altijd een duizenddingendoekje in plastic gewikkeld binnen handbereik heeft (want: je weet maar nooit) het vuile werk opknappen. Renskes onberispelijke taxichauffeuse gaat omstandig aan de slag. 

Tot onze verrassing zien we achterin de Dacia Duster (!) die zo uit de showroom kon zijn weggereden een wagonlading aan schoonmaakmiddelen, bakjes, lapjes, borstelmateriaal, nog meer handdoeken, verbandtrommel, een draadtangetje, snoeischaar en inklapbare schep. Deze dame is op alles voorbereid! Voordat de hond op de met een daarvoor bedoeld autokleed afgedekte achterbank mag, wordt de vacht uitgekamd, haar poten afgesopt en afgedroogd. Het had me niets verbaasd als ze een plumeau te voorschijn had gehaald waarmee ze het dashboard ging afstoffen. Ook haar winterjack wordt afgeborsteld en aan een knaapje opgehangen, haar schoongeveegde en weer ingevette wandelschoenen verruilt ze voor makkelijke molières. De wachtende heidewachtel kent haar vrouwtje drommels goed. Terwijl zij haar automaat uitparkeert, bedient Renske het knopje waarmee het zijraam opent. Frisse lucht, dat ontbrak er nog!

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur en vermaak

GLAZEN KOOI

 

Geregeld wandelen we langs een driehoog paleisje met praktische inrichting zonder overbodige details. De stenenpartij in de voortuin is strakker dan strak. Het kan niet anders of het moderne huis is uitgezocht op de erker met ruiten tot op de grond waar exact het orthopedisch hondenbed inpast. Hier slijt de blonde labrador des huizes zijn ochtenden. Aan alles is gedacht. In de mand ligt zijn lievelingsspeeltje tevens gezelschapsdier, plus een afgeknauwd flostouw. In de daarvoor bestemde standaard hangen binnen handbereik de bakken voor zijn natje en droogje, ernaast ligt op de hygiënische plavuizen een onaangeroerde kluif die veel lekkerder smaakt als de baas erbij op de bank zit. 

De gleuf in de voordeur is afgeplakt; brieven gaan in een roestvrijstalen postbus tegen de gevel. Op de deur hangt een briefje om pakketjes af te geven op nummer 60. Werkelijk niets wordt door de bewoner aan het toeval overgelaten. Voor deze hond geen verrassingen. In alle vroegte hetzelfde dagelijkse ritueel. Na een ommetje langs de beek verlaat de eigenaar het opgeruimde huis om rond het middaguur terug te keren. 

De opdracht voor de hond luidt: ‘Goed op het huis passen.’ Arbeidsvitaminen op de radio stel ik me zo voor. Behalve een vlieg die zoemend probeert naar buiten te ontsnappen, gebeurt er binnenskamers bitter weinig. De labrador tuurt tijdens zijn korte ochtenddienst, tussen heimelijk gedut door, uit het raam naar verdachte bewegingen. Passanten hebben het nakijken, blaffen naar soortgenoten is een pleziertje dat de hond zichzelf gunt. In het voorbijgaan zien we een blije hond opveren. Het is vast de naar-het-bos-toe-auto die over de verkeersdrempel de straat inrijdt.

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur en vermaak

GEKOPPELD

 

In een typisch jaren vijftig huis in een rij van zes had voorheen een ranke boerenfox het alleenrecht op de rugleuning van de vlekkeloze wit leren bank die speciaal voor haar onder het raam is geplaatst. Aan de verschoven geruite wollen plaid kun je zien of er voorbijgangers zijn geweest. 

De plaid is verdwenen in de mand naast de openhaard en vervangen door een hondje met een eendere bloedgroep; de erfenis van een overleden oudtante. Als hun vrouwtje op haar werk is, installeren de twee middenklassers zich als Waldorf & Statler op de bank. Met de achterpoten enigszins weggezakt in de zitkussens en de voorpoten als rasechte Jordanezen hangend over de leuning, amuseren zij zich kostelijk met buitenbeelden die via het venster binnendringen. 

Ze gedragen zich een beetje als mensen op een terrasje passanten becommentariëren, maar dan gekkebekkentrekkend op zijn honds. Buurtgenoten weten precies of het vrouwtje thuis achter de laptop zit, omdat de twee zich dan braver dan braaf voordoen en zich koest houden. Hebben ze het rijk alleen, dan amuseren de twee man sterk zich met ongelimiteerd keffen naar iedereen die het waard is om naar te blaffen zonder op hun kop te krijgen. Natuurlijk zou hun vrouwtje tijdens haar afwezigheid de smetteloos witte rolluiken kunnen laten zakken, maar ze gunt de foxjes dat vergenoegen. Tot het donker wordt en de buren thuiskomen van hun werk. Dan is de voorstelling echt afgelopen voor het gouden duo dat een heus luxe luizenleven leidt.

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur en vermaak

ACHTER HET RAAM DAGDROMEN

 

Hout, hout en nog eens hout tegen de gevel. Langs het venster hangen luiken met daaronder een uitnodigend steigerhouten zitje dat aan weerszijden geflankeerd is door bloembakken met olijfboompjes. Er is vast altijd volk over de vloer in het gezellig ogende interieur van het knusse kabouterhuisje met neergelaten markies. Deze familie houdt van huiselijkheid. En wat past daar dan beter bij, dan een hondenras dat tevreden is met een leven binnen vier muren. 

Op de vensterbank soezen tussen symmetrisch opgestelde glimmende vazen, twee 'Chihuahua’s', elk in een eigen cocon in de zon. Met hun snoetjes begraven in het pluche liggen ze verheven buiten het bereik van achteruitschuivende stoelen, ploffende bipsen op kussens waar er eentje net een nestje heeft gekrabd, grijpgrage knuffelhanden en -handjes, en een alles vertrappende schoenmaat 38 en groter onder de tafel. 

Achter glas beziet de snoezige tweeling overdag de buitenwereld van een veilige afstand. Op straat komen ze zelden: de achtertuin is hun park waar ze als theekophondje tenminste niet onder de voet worden gelopen. Geen vuiltje aan de lucht zou je denken, want met z’n tweeën ben je nooit alleen. En toch, zouden de twee 'Chihuahua’s' als de baasjes buitenshuis zijn en de kinderen naar school, echt niet dagdromen van de korte benen nemen om de wijde wereld te verkennen? Of is een trippeltrappeltripje op die iele beentjes naar de boom op de hoek van hun laantje al een wereldreis?

WORKING AT HOME DURING CORONA

 

Voor veel honden is het tijdens de coronatijd feest: de baasjes zijn meer thuis en er is meer tijd voor lange wandelingen; denk alleen maar eens hoeveel uren je aan reistijd bespaart. Tijdens een gedeeltelijke lockdown gaat er van alles op slot, behalve het bos. Overigens missen sommige honden ook hun rust. De baasjes van Pop (zzp'ers) beschikken beiden over een geheel geoutilleerd kantoor inclusief een bankje voor de bevoorrechte huishond. Als wij achter de schermen werken, kan zij luieren. Gezellig hoor, Pop! Voor Pop is er dus niet zoveel veranderd.

Working at home during corona time is for lots of dogs a happy time. The owners working at home and with less hours travelling from and to the office, there's more room for long walks. By the way: some dogs miss the quiet home alone. Pop's owners both have (since many many years) a private home office to their disposal. Of course with a comfy couch for Pop.

www.kluifje.com - de originele hondensite met kunst, cultuur en vermaak

PUPPY LOVE

vrij naar: (And they called it) Puppy love van Paul Anka

de mens is allesbehalve perfect

de hond is bijna volmaakt

(die hoeft niet te veranderen)

wees samen één

als je elkaar begrijpt en respecteert

kun je samen alles aan

ARE YOU READY?

 

Pop heeft, net als ik, een hekel aan de Dyson stofzuiger. Ze heeft gelijk, het ding maakt meer herrie dan dat het zuigt. Dus 'vlucht' ze tijdens een rondje beneden naar buiten. 's Zomers is dat voor Miss Sunshine geen straf, maar nu in de herfst met een temperatuur van 12 graden, verblijft ze liever binnen. Telkens wanneer het geluid verstomd - omdat ik de borstel die geregeld verstopt raakt schoon moet maken - steekt ze haar schattige kopje om de hoek bij de deur: ben je al klaar? Kan ik naar binnen?

Just like me Pop hates the Dyson vacuum cleaner. She's right, the thing makes more noise than it cleans. So she 'flees' through the open backdoor outside.During summer that's no punishment for Miss Sunshine, but now in autumn with temperatures of 12 degrees and below, she prefers to stay indoors. Every time the sound silences - because I have to clean the brush that regularly clogs - she puts her cute head around the corner at the door: are you done yet? Can I come in?

DROOMHOND

 

Net voor zonsondergang. Onderweg is ze al (bijna) in dromenland.

Sunset ... at home straight to bed.

PAMPASPOP

 

21 oktober 21 graden, 2 november 20 graden. Voor pampaspop kan het niet op. Zij geniet van de zonnewarmte en de opgeschoonde tuin. Ze kan nu een rondje onder het pampasgras maken en speelt 'je ziet me wel, je ziet me niet' en spoort wespen in de schachten, hun winterstek,  op. Mentaal moe van dat alles vlijt ze zich voor de vlonder neer. Zachtjes wiegt de wind het smalle scherpe blad over haar vacht. Eerst koestert ze de zon, het gekietel van bladeren negerend. Tot het blad over haar pootjes strijkt. Verstoord kijkt ze om naar de giga graspol: moet dat nou!