Als de eigenaars van een zwarte cockerspaniel nieuwkomer Pop bezig op de dijk zien muizen, halen ze herinneringen op over het vakkundig mollen killen (graaf, tjap en krak) door Noorse Buhund: the famous Skip. Ik vertel over Pop en haar vogelvangmethoden in zoverre je daar al van kunt spreken. 'Och,' glundert de man vol nostalgie, terwijl hij me amicaal met zijn elleboog aanstoot, ‘dat doet me denken aan de Sint Bernhard [!] die we vroeger thuis hadden. De lome lummel wist precies wanneer de jonge merels op kiepen stonden. Hij spaarde de stukjes brood die tussen zijn vleesvoer (slachtafval) zaten uit zijn bek en verdeelde die over het erf als lokvoer voor de vogels. Als ze daadwerkelijk kwamen pikken - wat kon zo’n slome lobbes nou voor kwaads in zin hebben - sloeg hij zijn slag. Geniaal toch? Ik kan het enkel beamen: 'Wat een wakkere hond!'
Het gesprek verplaatst zich zomaar naar de Zwitserse Alpen. 'We kregen die Sint Bernhard [!] omdat mijn moeder bewonderaar was van het komisch duo de Dikke en de Dunne', vertelt hij geestdriftig ‘De slapstick Swiss Miss* was zo hilarisch.' In het kort komt het hierop neer: Stan Laurel (privĂ© destijds eigenaar van sint-bernard Lady) plukt een kip op het erf waar ook de sint-bernardacteur ligt. Stan heeft zin in een borrel en probeert het houten tonnetje dat bij de reddingshond om de nek hangt af te troggelen. De hond is getraind als redder van bergbeklimmers in winterse nood en geeft zich niet gewonnen als Stan zich theatraal laat neervallen en het zogenaamd uitschreeuwt 'Auau' van de pijn. Na vruchteloos koekjes voeren geprobeerd te hebben, tapt Stan uit een ander vaatje. Hij smijt de geplukte veren in de lucht die als sneeuw naar beneden dwarrelen. Intussen roept hij als lotusslachtoffer op de grond liggend: “Help, ik bevries!” De sint-bernard komt in actie en Stan bemachtigt de drank. Als de verbolgen Ollie weer op het toneel verschijnt, is Stan 'hik' in de olie.
