In het hondenbos is de bouwvak merkbaar. Een geringer aantal (vreemde) auto’s, mensen en honden. De enige bekende is de goedlachse heer van vrolijke wildebras Titus. Vandaag wordt meneer vergezeld door een vakantiehond. We beoordelen diens uiterlijk als een pittige tijgermix. Titus is naar de dagopvang; een manege waar vrinden van de eigenaar het voorrecht hebben om daar op werkdagen hun hond te stallen. ‘Dan is hij niet alleen thuis als ik op kantoor ben, lacht de meneer leuk. ‘Titus staat te springen van vreugde als ik ‘m daar aflever en bij het ophalen', moeten we ‘m altijd ergens vandaan plukken. Het geeft me een goed gevoel wanneer ik weet dat de hond zich amuseert, terwijl ik me op het werk vermaak.’
Ik denk aan al die verpieterende honden die elke
dag eenzaam achter glas wachten met trieste ogen waarin weinig te beleven valt.
Zucht, waren alle bazen maar zo. Ik fantaseer erop los. Meneer Titus is vanwege
zijn goudmontuur notaris, optie twee: accountant, óf hij heeft een
leidinggevende job bij een multinational waar je als medewerker graag je best
voor wilt doen. Zijn Algemeen Beschaafd Nederlandse tongval doet vermoeden dat
de liefde van zijn leven hem naar het Zuiden bracht.*
'Hij - wijzend op de logge logé in jungleprint - woont sinds een jaar of vijf
bij mijn dochter in de hoofdstad. Daar moet je als hond heel sociaal in de
omgang zijn, anders ben je nergens welkom. Je kan hem driedubbel in de knoop
leggen. Hij gaat zelfs mee naar de zaak’, calculeert de attente meneer die ziet
dat ik licht sceptisch naar de pitbulldog met een brede halsband vol stoere
spikes loer, in. Terwijl hij het zegt, hebben mijn hond en 'het borrelnootje'
zich al angefreundet. Relaxed lopen ze samen een eindje op.
Hij is de goedmoedigste reu die ik ooit ben tegengekomen. Vast de invloed
van de vriendelijke vader die beslist een schat van een dochter heeft.
*Jaren later durf ik Meneer Titus - intussen met pensioen - naar zijn job te vragen. Hij was inderdaad ceo van een multinational en getrouwd met een Limburgse schone.