Van de den naar de hen. Er hangt een sappige grasgeur in de lucht. Het ene
na het andere schattige pupje lopen we tegen het lijf. Waarom loopt er in het
voorjaar en de zomer meer verse aanvoer rond dan in de herfst- en
winterperiode? Een hunkerende baarmoeder naar vol graag, plannen fokkers dat
zo, of hebben mensen tijdens opgewekt weer meer zin in jong hondengeluk? We
treffen onder andere een Italiaanse importpup die het heengaan van zijn
voorganger moet verzachten. Achtergebleven broer buldog voelde zich zonder kompaan
namelijk incompleet. Vandaar een troosthond.
Een kersverse overbezorgde baas met een bruine labrador kruist ons pad.
‘Bruine Beer’, noemt hij de jonge jongen. Mollig waggelt de uitbundige pup aan het
lijntje. Los durft hij het chocoladebeestje niet te laten, véél te bang dat er
wat gebeurt. We verwijzen hem naar de dichtstbijzijnde veilige uitlaatren. Hij is dolgelukkig met de informatie. Het hummeltje met
verlatingsangst dat nog moet leren dat wanneer hij ’s avonds op de voeten van
de baas rust, die de deur niet meer uitgaat.
We komen een vers gelukkig gescheiden wijfie met een melkwit maltezerwestiebolognese knuffeltje tegen. Ze had hem goedkoper gekregen omdat het een bambino is, verklaart ze wijs. Zou ze een albino* voor ogen hebben? vraag ik me af. Want het teefje heet Heini, een vrouwelijke variant op de Duitste schlagerzanger Heino. Of suggereert ze nou dat het jonkie te petit is? Bambino betekent in het Italiaans immers ‘kleintje’. Het is lastig inschatten of ze van de leeftijd is dat ze hits als Blau blüht der Enzian en Die schwarze Barbara kan meezingen. Hoe dan ook weet ze de redenatie in haar achterhoofd vast kloppend te maken.
*Over de ogen van de bebrilde Heino deden in de jaren zeventig de wildste verhalen rond. Voor eens en altijd: Heino draagt donkere glazen, omdat hij aan de ziekte van Graves-Basedow lijdt, waardoor zij rechteroog uitpuilt. De bril en de blonde haren werkten natuurlijk mee aan zijn imago building (wat toen eigenlijk nog niet zo geraffineerd bestond als nu).