Witverlichte wolken met scherpe contouren. Het bos is nog van de zangvogels. De vaste wandelaars met hond komen pas op een later tijdstip. Ik reageer te laat en word gesneden door de woest tegen de wind slingerende ATB’er met een brede bruine modderstreep van zitvlak tot helm. Mijn wakkere hond drost de gele brem in waar hij de nietsvermoedende pluizebol Panky opschrikt. Sinds zijn onafscheidelijke BFF (Best Friend Forever) Henkie - een ‘Duitse Dog met wie hij negen jaar geleden zonder te vragen werd opgescheept - in rook is opgegaan, trekt hij niet meer zo naar andere honden toe.
Thuis doet de shih tzu zijn voordeel met de weggevallen plek en laat hij zich vertroetelen in
pluralis majestatis. Het hondenbos is een ander verhaal. Henkie en Panky
voerden graag een uitdagend toneelstukje op. Panky stangde daarbij opzettelijk andere
reuen. Als hij ze op de kast had gejaagd, maar voordat ze daadwerkelijk in de
clinch lagen, kwam zijn Grote Broer, de vriendelijke reus, op de proppen die
het spelletje vlot meespeelde. Bij de aanblik van 80 kilo respect afdwingende
gewichtigheid trok elke hond zijn keutel in. Nu Panky zich niet meer achter
zijn gespierde lijfwacht kan verschuilen, voelt hij zich vogelvrij. Het is vast
een kwestie van tijd voordat overdonderende wraakzuchtige ‘slachtoffers’
revanche nemen.