Barnevelders scharrelen ouderwets rond op het erf. De hond rust onder de tafel waar haar baas en de buurman genieten van een bolknak. Alles is plattelands pais en vree op deze zomerse namiddag. Totdat het gesprek gaat over twee recent 'verdwenen' hoenders: een zwarte Spaanse haan en een Barnevelder die de Witte Herder eerder de verkeerde kant op, richting buren, heeft verjaagd. Alsof ze oren heeft, springt de Witte Herder op. Ze is er als de kippen bij om de overgebleven hoenders richting het vosbestendige toevluchtsoord te drijven. De tegendraadse hennen die nog helemaal niet op stok willen, laten zich niet zo simpel in hun vrijheid beknotten. Hysterisch kakelend zetten ze het op een nichterig rennen: hun plompe lijf op stakerige satéstokjes, de iele tenen telkens uitgespreid neerzettend alsof ze te grote flipflops dreigen te verliezen. Anderen fladderen als een kip zonder kop op hilarisch hoge poten rondom de ren waar de poort toe is. Twee avontuurlijk chicks houden zich verborgen in de schuur. Het exootje, een zwarte Lola, gilt vanuit een hoge balk moord en brand - er zijn altijd theatrale chickies die extra aandacht van de boer willen. Die trapt erin en sluit haar in zijn armen. Kip, ik heb je! De kloeken worden achter slot en grendel veiliggesteld. De zwarte kip mag even bijkomen op de schoot van de baas. Het herderinnetje dat zo haar best had gedaan, mokt na onder de tafel: zij had die ereplaats verdiend!