woensdag 12 november 2014

VALKUIL

Kuil die bij golfslag of hoogwater verdwijnt

‘Wie een kuil graaft voor een ander, valt er zelf in’, luidt een bekend gezegde. Als dieren buiten een gat graven, kunnen wandelaars of honden lelijk wegzakken. Hoe vaak ik al niet voor eventjes één korter pootje hebt gehad door een konijnenpijp die afgedekt was met dor blad of overhangend gras …  Knap dat onze rebellen tijdens het jagen nog nooit de nek hebben gebroken over een van de honderdduizenden konijneningangen.
Skip graaft meestal niet diep. Voor mollen hanteert hij de sluizenmethode: het vanuit twee kanten toewerken, vlak aan het aardoppervlak, naar het centrum. Bij het ontginnen van muizengaatjes draait hij in de rondte, zodat alles vanzelf weer wordt dichtgegooid. Bij konijnenholen kan hij, als hij de tijd van mij krijgt, weleens de diepte ingaan. Om valpartijen te voorkomen, demp ik na gedane arbeid de kuil. Skip vindt dat respectloos van mij. Al dat werk zomaar teniet doen. Het moest niet mogen.