Wegens drukte moeten we steeds vaker de auto een straat
verderop parkeren. Het geeft Skip de kans om na de rit nog even de poten te
strekken. Niks mis mee. De auto plant ik voor het pand dat voorheen een dierenartsenpraktijk
huisvestte. Skip is er geen cliënt en heeft er geen associaties mee. Een Terriër wel. Hij trekt zijn baasjes eraan voorbij. Er is hem daar vast iets
onverkwikkelijks overkomen. De hond is onwetend van het feit dat zich op de hoek een
nieuwe dierenarts gevestigd heeft. Opgetogen steekt hij met zijn baasjes de weg
over: het is gelukt om weg te komen, hem kan niets meer gebeuren. Visioenen van
vrolijkere praktijken doemen op als een van hen de deur van het hoekpand opent.
De hond snuift. Geen dierenwinkel, maar een herkenbaar ontsmettingsmiddelluchtje. Erin geluisd! Hij weigert en steigert. Hij kan niet worden overgehaald om zelfstandig de wachtkamer te betreden. Er is geen ontkomen
aan als hij wordt opgetild en de deur achter hem in het slot valt.