In alle vroegte rijden
we naar het dichtstbijzijnde bos. Op de rijweg steekt een hautaine roodgestreepte
kater zonder blikken of blozen de weg over. Hij is er zo van overtuigd dat wij
stoppen, dat hij niet eens richting auto kijkt.
Hij doet me denken aan de verjaarde tuttifruttimix Toby die doordat hij als pup gebumpt had met
een luxewagen 100% verkeersveilig was. Geduldig wachtte hij net zolang tot er
geen verkeer meer was en stak dan over. Automobilisten die hem welwillend
voorrang verleenden, vertrouwde hij niet.
We stoppen bij het
zebrapad waar een flierefluitende merel net zo vroeg uit zijn nest is als wij. Hij steekt zelfverzekerd met de benenwagen over. Krijg nou wat! Een merel die gebruikt maakt van
een oversteekplaats voor voetgangers. Het moet niet gekker worden. We schateren
het uit. Aan zijn resolute stappen valt af te lezen dat hij op de hoogte van de
verkeersregels is, of over een flinke scheut fatalisme beschikt of over een
uitstekende levensverzekering. Heelhuids bereikt hij de overkant.
Ik herinner me Labrador
Zoey die heel knap groen en rood bij stoplichten kon onderscheiden in de tijd
dat de ratelende blinden- en slechtziendensignalering er nog niet aan gekoppeld was.
Bij rood bleef hij keurig op de rand van het trottoir zittend wachten, bij
groen stak hij over.