zaterdag 28 maart 2015

ELF


Skip is 11. Wat is de tijd omgevlogen. Negen jaar geleden ontmoetten we een hobbyjager met zijn 11-jarige gehoorzame Heidewachtel. We vonden het zo knap dat de jachthond op de vingerknip reageerde. ‘Dat deed hij toen hij jonger was ook niet, maar dat komt met de jaren’, zei de hondenbaas. Hij deed een voorspelling die we destijds koffiedik kijken vonden. ‘Let maar op, die van jullie luistert op die leeftijd net zo goed’, beweerde de man met de overtuigingskracht van een kristallen bol. Wij dachten er het onze van: onze vrijbuiter een slaafse hond? Never nooit niet.

Het lijkt als de dag van gisteren dat de man die boude uitspraak deed. En de profetie kwam uit. Als bij toverslag raakte Skip rond zijn elfde zijn wilde haren kwijt. Dwaalde Skip voorheen bij voorkeur uit het zicht van het ouderlijk gezag, en moesten we hem elke seconde volgen om hem niet uit het oog te verliezen, nu zijn expedities (waar we volop van genoten hebben trouwens) wandelingen geworden. Volgzaamheid, het op afroep terugkomen en een betrouwbare Skip die langszij loopt, wat zijn we daar gauw aan gewend geraakt. Het mooie van die ommezwaai is dat we nu nieuwe wegen in kunnen slaan.