Als kind kleurde ik ijverig
met potlood en viltstift binnen de lijntjes. Op een gegeven moment stop je
daarmee. Omdat je er te oud voor wordt, en omdat jouw tekeningen niet verder
dan de middenmoot reiken - ondanks de kopieerkracht van de sketch-o-graph. De meeste creatieve schetsen
die als meerderjarige uit mijn pen komen, zijn droedels tijdens een
telefoongesprek. Toch was kleuren een ontspannende bezigheid waar je heel wat
uurtjes op een druilerige schoolvrije middag zoet mee kon zijn.
Kleuren voor volwassen is
dé trend van dit moment. Ik moest er even aan wennen. Mandalatekenen (in de
zestigerjaren deed je dat met behulp van spirograph) is door zweefteven
geadopteerd. Bij kleurplaten inkleuren door volwassenen doemt onherroepelijk
het beeld van hobbyisten die op zolder met hun prijzige treintjes spelen inclusief
conducteurspet, eitje, kniptang en schelle fluit, op. Och, ieder zijn meug. Sinds
opa trots van de dagbesteding thuiskwam met een afgeleide van een
mandalatekening waar hij eigenhandig kleine Skipjes aan toe had gevoegd, zie ik
het plezier ervan. Mocht je me deze week in de winkel tegenkomen met een
etuitje stabilo’s en een kleurboek voor volwassenen (ze bestaan echt) onder de
arm dan zijn die voor mijn vader.
