woensdag 25 maart 2015

HOLE IN ONE


uit de oude doos: Noorse Buhund prequel dogtales 25
Je hebt van die honden die wanneer je een tennisbal voor ze wegwerpt deze zonder te vragen terugbrengen en aan je voeten leggen. Het bijbehorende aanstoten met de poot of duwen met de neus tegen de bal om voor de zoveelste keer een balletje op te gooien, hoort er standaard bij. Mijn honden deden dit nooit. Schiet ik bij de instructies tekort of zijn onze honden gewoon eigenwijze spitsoren die daar het nut niet van inzien? Volgens mij vinden ze het een stupide game. Uit hun expressie meen ik op te maken: de baas serveert, als hond doe je moeite om de bal terug te brengen, waarop de baas hem vervolgens wéér wegkeilt. Give me a break. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik wel ietwat scheef kijk naar zo’n baasje wiens hond braaf ballen apporteert.

Nu schijnt golf qua populariteit het nieuwe tennis te zijn. Dit biedt perspectief, want Skip is duidelijk geen ballenjongen. Hij sluit zich helemaal aan bij de nieuwe trend en verruilt de court graag voor de green. Omdat hij uiteraard geen golfclub kan vasthouden heeft hij hier een volledig eigen interpretatie aangegeven. Het zit namelijk zo. Wanneer Skip aan het jagen is, heeft hij liever niet dat er concurrenten in de weg lopen. Lopen er dan toevallig andere baasjes die voor hun hond een balletje opwerpen in zijn revier, dan moet Skip zich er wel tegenaan bemoeien. In de hoogste versnelling gaat hij achter de bal die niet voor hem bestemd is aan. In de regel wint Skip deze wedloop. De buitgemaakte bal wordt in rap tempo in een bunker verstopt. Ziezo, obstakel uit de weggeruimd, het spel is afgelopen, kan hij weer ongehinderd op de green achter de konijnen aan. Als een heuse caddie moet ik dan geregeld met de andere hond naarstig op zoek naar de kwijtgeraakte bal, die ergens onder een graspol verscholen ligt, zodat deze alsnog met de rechtmatige eigenaar mee naar huis.

Tot een desastreuze keer. Dit speelveld bestond uit ontelbare holes met diepe gangen en een complete konijnenburcht. Nu waren er drie mededingers: een Dobermann, een Dobervrouw, en Skip. Skip ving als eerste de bal en scoorde meteen. De bal werd geput in de konijnenburcht en verdween voorgoed in een meterslang ondergronds stelsel. Hole in one zei Skips snuit triomfantelijk. ‘Uw hond brengt de bal toch zeker wel terug?’ stamelden de baasjes benepen. Het bleek deze keer niet om een simpel te vervangen fluorescerende gele tennisbal te gaan, maar eentje van een duur merk waar de honden al vanaf hun puppytijd mee speelden. Na excuses en met een rood hoofd en de priemende ogen van de alles behalve blij kijkende Doberbaasjes in onze rug kozen wij niet voor een Chip and Run, maar een Skip en … run!


Naschrift. Doordat hij telkens scoort is het afpakken van ballen nu al Skips meest geliefde vrijetijdsbesteding. Hij is er in de buurt al berucht om. Alle baasjes houden hun ballen vast tot SuperSkip uit het zicht is verdwenen!