zondag 30 november 2014

WAARNEMER


Na elke wandeling hoort W. de lotgevallen uit eerste hand en (her)leest hij de belevenissen in de blogs en columns. Het moet een fluitje van een cent zijn om de rebellen te begeleiden. Als mijn plaatsvervanger neemt hij sinds een poosje één morgen per week de honneurs waar. De invaller is met een heleboel instructies op pad gestuurd: van het vooraf inprenten van de aardrijkskundige locaties tot aan alleen ingrijpen indien echt noodzakelijk.
Live aanwezig, valt hij steil achterover. De verhalen waarvan hij dacht dat ze deels gefantaseerd waren, trekken als een levensechte film aan hem voorbij. De dikwijls gebezigde stelling ‘je had erbij moeten zijn’ stemt overeen met de werkelijkheid. 

zaterdag 29 november 2014

ESCORTSERVICE


De verzorgde 87-jarige weduwnaar heeft een afspraak in het ziekenhuis. De bestelde regionale taxibus is wegens drukte een luxewagen, zoals het hoogbejaarde heerschap de glimmend zwarte bolide noemt.
Op de achterbank zit zo’n gezellig ouderwets omaatje met een paars peroxide permanentje. Onderweg vraagt ze, haar elleboog aanbiedend, of de grapjes makende grijsaard in wil haken. Gearmd zijn, mist ze zo sinds haar man acht jaar geleden stierf. Er stapt nog een vrouwelijke passagier in. De oudere charmante dame neemt naast de bestuurder plaats. Bij aankomst gaat ieders weegs.

Voor de terugweg rijdt een zilvergrijze Mercedes voor. Dezelfde taxichauffeur als op de heenweg roept in de enorme onoverzichtelijke hal twee namen op. Het zijn de 85-plusser en de bejaarde mevrouw die op de heenweg voorin zat. De chauffeur, in een vorig leven vast een gedienstige hulphond, zwaait het portier met een zwier open: ‘Lieve dame, neemt u plaats.’ ‘Mag ik achterin met meneer’, fluistert ze. ‘Na u’, gebaart de galante 85-plusser. Als ze beide plaatsgenomen hebben, leunt de nette oudere dame zacht tegen hem aan: ‘Zou u een arm om mij heen willen slaan? Ik ben sinds vier jaar weduwe’. De heer pakt haar stevig vast. Doffe ogen die voor de duur van een ritje oplichten. De chauffeur die een seconde de gedachte van een senioren escortservice overweegt, weet wanneer hij zijn mond moet houden. 

vrijdag 28 november 2014

OPSCHEPPERIJ


Skips kop zit ondergedoken in een molshoop. Twee wildvreemde Limburgers wiens embonpoint bourgondische trekjes begint te vertonen, vragen of de hond konijnen ruikt. ‘Op dit moment is hij op zoek naar de mol’, licht ik toe. Cruzer en Byker komen zich aan de seigneurs voorstellen. ‘En jullie dan. Zijn jullie ook op wild?’ vragen ze voorovergebogen. ‘Nou en of’, schept M. op. ‘Is er zoiets als een bestellijst’, willen ze weten, ‘dan doe maar een konijn.’ ‘Konijnen kunnen we niet garanderen. Het is mollen- en muizenmaand’, leg ik uit. ‘Als die nou in de aanbieding zijn, dan nemen we twee mollen of vier muizen’, klinkt het lollig. De mannen handenwrijvend: ‘Dat hebben we goed geregeld, hoeven we voor de feestdagen niet in de rij te staan bij de poelier. ‘Kunnen we ze straks meenemen, bezorgen jullie of moeten we ze afhalen?’ De heerschappen kijken verlekkerd bij het vooruitzicht op moes of mol in het zoor.’ Drie tamme honden verdommen het om verse voorraad te gaan halen. ‘Ik vrees dat ik jullie moet teleurstellen’, zeg ik.

donderdag 27 november 2014

STADSE FRATSEN VIII

Ernst en Nina


Ik verzamel stukjes tekst en plaatjes omdat ze laten zien dat honden er in onze samenleving onvoorwaardelijk bij horen. Voordat ze na een korte bewaartijd tot prop gevormd in de prullenbak belanden. Een compilatie.

PS 11 oktober 2014
Pippe, de teckel van Myon Veenendaal (modeondernemer), krijgt op zaterdagochtend een training ‘aan de lijn lopen’ in het Vliegenbos. Veenendaal doet Pippe dan aan de lijn en hij moet volgen. Niet andersom. Als hij een kwartiertje goed presteert, mag hij nog even rennen.

PS 11 oktober 2014 interview met de gescheiden schrijver Atte Jongstra die zijn leven weer redelijk op poten heeft.
... Jongstra, die inmiddels een prachtige nieuwbouwwoning in Osdorp bewoont, war zijn nieuwe vriendin en twee hondjes vaak komen logeren, slaat binnenkort terug met Worst.

PS 13 september 2014 Mediator Ernst Sonneveldt over het KNSM-eiland in Oost.
... Eigenlijk ga ik nauwelijks van het eiland af, alleen voor mijn werk.Er gebeuren hier genoeg leuke dingen. Zoals elk jaar de hondenborrel, dit weekend op de kop van Java-eiland. Iedereen neemt wijn en glazen mee, we barbecueën en de honden rennen rond ...

VM 11 oktober 2014 Thomas van Luyn over hekjes en bumpers
... Daarna heeft het hekje uren de tijd zich te verkneukelen op het moment dat ik weg wil rijden. En ja hoor: wil ik uitparkeren, dan houdt mijn bumper vast met de verbetenheid waarmee een hond zijn rubberen bot vasthoudt.




woensdag 26 november 2014

ZWARTE WEDUWE


Een zwarte bladzijde in de geschiedenis van de rebellenbrigade. Skips grote held Bagno de Podenco is naar de eeuwige jachtvelden vertrokken. Zijn baas en beste vriend Harm, van wie hij hond én Podenco mocht zijn, moet nu verder zonder hem. Zijn harige Spaanse Spider blijft achter als zwarte weduwe. Na Bagno’s heengaan zoekt ze troost bij Harm die ze meteen claimt: nu ben jij alleen van mij. Bagno’s levenslust, jachtpassie, snelheid en lef waren een groot voorbeeld voor de rebellenbende. De indrukwekkende atleet zette de boel op stelten en schaafde Skip, Cruzer en Byker bij. 

Een hommage aan Bagno die jarenlang als zeer gewaardeerd freelancer deel uitmaakte van de rebellenfamilie. Bagno die vooruitsnelde om zich bij de rebellen (die hij al van ver hoorde rinkelen en keffen) te voegen. Bagno die zich naadloos plooide tijdens de konijnenjacht. Bagno die het voortouw nam en zich over Cruzer ontfermde, wanneer hij zag dat Skip moest uithijgen. Bagno die over hoge struiken zweefde alsof het graspollen waren. De soevereine Bagno die uit vrije wil zijn baas op de voet volgde; de keren dat hij bleef treuzelen bij de rebellen zijn te verwaarlozen. Bagno die respect afdwong bij de meest gevaarlijke bullebakken. De afstandelijke Bagno die door het verstrijken van de levensjaren ons zijn vertrouwen schonk. Bagno die elk willekeurig veld of bosvak in no time aflegde. Bagno die klapkakend koekjes kwam halen.

Bye Bye Bagno, het hondenbos zal nooit meer hetzelfde klinken zonder jou. We zullen het nog vaak over je hebben en missen je nu al.
Spider en Bagno

dinsdag 25 november 2014

KNUFFELEN


Veel mannen vinden het maar niks dat vrouwlief zo innig hun hond aanhaalt. Herkenbaar? Het knuffelen van jouw hond (boven je partner verkiezen) is pure wetenschap. In de psychoanalyse valt dit onder het begrip: begrenzing. Jongens leren al vroeg dat ze niet één zijn met hun moeder en stellen daarom eerder hun grenzen: ze beseffen dat ze een individu zijn. Meisjes blijven langer hangen in een zogenaamd preoedipaal verlangen. Ze kunnen daarom tot op latere leeftijd grenzeloos adoreren. Dames, om de hond te knuffelen heb jullie voortaan een geldig excuus. Vergeet daarbij niet je jaloerse vriendje of eega een aai over zijn bol te geven. 

maandag 24 november 2014

FIT MET FIKS


Het hebben van een hond is om meerdere redenen gezond. Je bloeddruk daalt, je haalt vaker een frisse neus en als het goed is tippel je heel wat kilometers samen. Dat moet dan wel minimaal een half uur stevig doorstappen zijn, want met slenteren bouw je geen conditie op. Brisk walking is geen topprestatie leveren, maar wel je zodanig inspannen dat je ademhaling sneller gaat (je kunt nog wel blijven praten).

Het is een weekend om buiten van de zonneschijn te genieten. Een mikado van scherpe witte pennenstreken, grijze veerwolken als borstelige wenkbrauwen en parelmoeren wolken tegen hemels blauw. Beuken in mosterdtinten en kale wilgen met spreeuwen als notenbalken. Ik vertel mijn Noorse fiks dat we de route ‘oude brug naar de stuw’ nemen. Een flink eind. Dat houdt in dat er geen gegraaf of ander oponthoud onderweg gaat plaatsvinden. Behalve Kenzo en Mien die beiden in de lappenmand horen en kort de poten mogen strekken, komen we bij het klooster een gepensioneerde non tegen. Genadig licht egaliseert haar bleke gerimpelde appeltjeshuid. Met duchtig doorstomen komen we gelijk aan met de baas in de Yeti op het afgesproken pikoppunt.

Kenzo en buurvrouw Minja.

zondag 23 november 2014

BH

Vanwege het honderdjarig bestaan krijgt de bh veel aandacht. Op 3 november 1914 werd het patent op de brassière, bedacht door de Amerikaanse Mary Phelps Jacob, verleend. Op tv worden documentaires uitgezonden met daarin aandacht voor de bustehouder en de verschillende kampen: de een vindt het een onding, een dwangbuis voor de vrouw, de ander wil niet gezien worden zonder deze opbeurende lingerie. De 'honden los in het hok' is immers geen gezicht. Er woedden in vervlogen decennia zelfs heuse bra wars. Merel van Ommen schreef er in de VPRO gids ‘Krijg nou tieten’ over. Op de website creative.arte.tv/bh kun je de gebruiksmogelijkheden (van mondkapje tot katapult) van de bh aanvullen.

vrijdag 21 november 2014

KAASJE


Skipperdepip speelt graag (semi) nuttige spelletjes. Vooral die waarbij lekkers te verdienen valt. Zo deden we een tijdlang rondslingerende beesten apporteren en later een gradatie hoger: op naam. Beestje, big, bontje, coyote, duck, Flip de hulphond, egel, fazantepup, haas, inktvis, kangoeroe, kip zonder kop, marter, mol, muis, paard, pieppaard, rat, Stinky, wasbeer en wezel, bracht hij rap en foutloos voor. Knap vond ik dat hij verbanden ging leggen tussen de pluche dieren, hun naam en de levende dieren. Daarna was de uitdaging was eraf. We breidden uit naar speelgoed, tuingereedschap en woonaccessoires. In mum van tijd waren die net zo goed een kippetje. Voor de ingewikkeldere variant - verstopte voorwerpen op naam aanleveren - peuterde hij een dubbel aantal brokjes los.

In het opendeurseizoen raakten de apporteersessies in de vergetelheid. Het buiten zijn vroeg om een eigen invulling. Ik liet de repetities achterwege. Een hond hoeft niet altijd te werken voor de kost. Nu de herfst zijn intrede heeft gedaan, de tuindeur in het slot blijft, en de verveling toeslaat, duwde Skip me zonder aanleiding coyote in de schoot. Ik pakte de brokkenpot, verdeelde de beestenbende door de kamer en schalde: ‘aaapporte paard.’ Hij bracht duck. Ik meld Skip dat we weer moeten gaan oefenen. Da’s kaasje! 

donderdag 20 november 2014

KLINGELKLUB


De rebellen flipperen in het urnenbos. Een stel kakelende kippen dat aan Nordic walking doet, tiktakt vanuit Germaans grondgebied onze kant op. Ze konden de aanzuigende werking van de klingelende klanken onmogelijk weerstaan. De vieve vrouwen in de herfst van hun leven stechelen over waar die vandaan komen. De rebellen maken furore!

M. en ik worden door de stokkies overstelpt met vragen en informatie. Bosvakken verderop hadden ze het gekmakende geluid al opgepikt. Ze brengen gedetailleerd in kaart waar dat was. ‘Oh, in het eekhoorntjesbos’, vallen we bij. ‘Heist das so?’ informeren ze verwonderd. ‘Erstaunlich, wir spazieren hier bereits Jahre und wusten das nicht.’ ‘Elk bosvak of gewichtig oriëntatiepunt draagt een naam’, verklappen we onverstoorbaar in het Duits. ‘Sehr praktisch, dann braucht man ja keine ausführliche Verdeutlichung.’ ‘Dat vonden wij ook’, en laten achterwege dat M. en ik de bedenkers zijn. 

De ongeduldige rebellen komen over het pad toegesneld: waar blijven jullie nou? Gekir. ‘Ah, da kommt der Klingelklub.’ Bijnamen verzinnen, iedereen kan het. 

Bezoek:

woensdag 19 november 2014

ONTLADEN


Schapen die grazen onder het mom van diversiteit. Maak dat de kat wijs! De libertijnse schaapherder met zijn mobiel eeuwig aan een oor gekluisterd (hij weet dat iedereen hem wel kan schieten), blokkeert met de schapen de toe- en uitgang naar het hondenbos. Strontvervelend. Aangezien Byker en Skip elkaar zouden opjuinen, beletten we ze dat. De Border Collie van de herder doet voor hoe het niet moet. Hij jaagt de schapen op en hapt in de poten. Veel geschreeuw en weinig wol.

Groen licht voor de rebellen die in het versnipperde landschap direct op doorreis gaan naar het konijnenveld. Een goedaardige Berner Sennen, een sta-in-de-weg, moet het ontgelden met een volle lading blafmunitie. Byker, en dus ook Skip, moeten hun frustratie un instant ontladen. De honden amuseren zich in het veld. Gebroken akkoorden. Tussentijds worden wij getrakteerd op kostelijke verhalen over Bolle en Ciska, en Boeddha en Heintje het huiskonijn die voluit Heineken heette. Mika en haar broer wiens naam me weer ontschoten is, Bagno, Spider, Scotty en Beer komen langs voor een koekje. Is er een blik honden opengetrokken, of zo? Ze krijgen allemaal een knuffel.

Er was een interventie voor nodig om de rebellen te klissen. We togen met een klaarwakkere Byker en twee hompelende honden naar de parkeerplaats. Weer vormde de kudde een vooropgezet obstakel. Om achter in de auto te belandden, moest ik Skip een zetje geven. Het was mooi geweest. PS Niet te bevatten: thuis deed Skip nog eerst wat rondjes om de tafel met het pluche pieppaard in zijn bek alvorens hij rust vond.



dinsdag 18 november 2014

MANNEN ZONDER WERK


Alles loopt op rolletjes. Hij heeft een verantwoordelijke drukke job. Zij een parttime baantje vanwege de oude dibbes en omdat de kinderen het huis uit zijn. De taken zijn verdeeld. Dan krijgt hij op zijn werk te horen dat hij niet meer hoeft te komen. Een mokerslag. Van een gewaardeerd medewerker wordt hij onvrijwillig gebombardeerd tot overbodige huisman.

Na de stadia ongeloof, verontwaardiging en (zelf)acceptatie, stort hij zich op het afspeuren van advertenties. Er bestaan geen betaalde vacatures  voor 55-plussers: ‘vrijwilligers gevraagd’ is wat de klok slaat. Mag je een keer op gesprek komen dan wedijver je met tig jonge sollicitanten, zodat de moed je al bij voorbaat in de schoenen zakt.

Toegeven tegen over je vrinden dat je gedwongen thuis naast de hond op de bank zit te zuurpruimen, doe je niet. Ontslag, zonder uitzicht op een baan. De zelfstandigheid lonkt. Een adviesbureau beginnen, of toch die droom van een B&B op het Franse platteland waarmaken. Als-tie 30 jaar jonger was geweest, had hij het wel geweten.

Thuis rondhangen en klussen met twee linkerhanden, wordt niet gewaardeerd door moeder de vrouw die gewend was om alle dagelijkse beslommeringen in haar eentje op te knappen. De spanningen lopen op. De midlifecrisis waar je nog niet eens zo lang geleden van was hersteld, hangt weer boven je hoofd.

De hond plukt er de vruchten van. Hij geniet van het gezelschap, de extra aandacht. Zijn vroeg-uit-de-veren-ommetje wordt een lange zit. Samen met de recent gepensioneerde buurman, die eveneens met de ziel onder zijn arm loopt, en wiens grijze grommerd hem vanaf de eerste werkeloze dag claimt, houden ze tot lunchtijd de houten parkbank bezet.

maandag 17 november 2014

NIPPLEGATE

Wie herinnert zich nog het nipplegate-schandaal met Janet Jackson? Intussen kijken we nergens meer van op en zijn er, ondanks dat, beroemde navolgers bijgekomen. In een verborgen groen pareltje troffen we een chocolade Labrador die zich schaamteloos in dit rijtje kan voegen. De Labrador heeft namelijk tepels op de ruggengraat. Fier steken ze tussen de vacht omhoog. Is de Tepelhond een speling der natuur (wie heeft hier op de knopjes gedrukt) of bestaan er waarachtig honden met een afstandsbediening?

zondag 16 november 2014

PAGE

slaap maar lekker verder

Het dreint zachtjes. In het stadsplantsoen wacht een doorsnee man, ik schat hem dik in de vijftig, op zijn Curly Coated Wheaten Terriër die hurkend het trottoir als openbaar toilet gebruikt. Onder de arm klemt een voordeelpak Page closetpapier. Als de hond heeft gekakt, trekt de man hem schielijk mee. Fronsmateriaal. Ik vraag beleefd waarom hij de bolus niet opruimt. De man: ‘Ik heb niets bij me’. 

zaterdag 15 november 2014

HERFSTSONATE - AUTUMN SONATA


Bij uitzondering werd de ochtendwandeling verzet naar de middag. Het is toch anders. De konijnen hadden zich, beu van het ellenlange wachten (waar blijven de rebellen nou!) teruggetrokken voor de siësta. De dolende bende vindt na een grondige zoekactie één konijn: een spelbreker die blijft zitten waar-ie zit. Het wordt een driehoeksspel. Elke rebel beheert een uitgang. Kippetje zou je zeggen, ware het niet dat de holbewoner niet van zijn plek roert.

De stemmen komen los. Tijdens het inzingen wordt onmacht ten gehore gebracht. Er wordt stuivertje verwisseld, gedubbeldekkert, overlegd, zand verplaatst, maar vooral uit volle borst gescat*. De gouden keeltjes schreeuwen moord en brand in een muzikale dialoog. De uitsloverij levert niets op. Het konijn, vast geen muziekliefhebber, is vanwege geluidsoverlast allang met de noorderzon vertrokken. En oh wat vlamt die novemberzon nog vurig. *Scatten is een vocale impressie in de jazz.







vrijdag 14 november 2014

BABYSCHOENTJES


Bij een verhaal van zes woorden moet de lezer het gevoel hebben dat er, ondanks dat het onbeschreven blijft, iets aan die zes woorden voorafgegaan is en dat er daarna nog iets gebeurt. Er ontstond een mythe rondom de tot de verbeelding sprekende SIX WORD STORY: for sale: baby shoes, never worn. Quote Investigator die beroemde uitspraken onderzoekt op hun echtheid en juiste toeschrijving analyseerde de geschiedenis van het zeswoordenverhaal. Na diepgravend onderzoek moet men vaststellen dat niet meer te achterhalen is wie dit intrigerende en voor velerlei uitleg vatbare tekst heeft bedacht en geschreven. Margot van der Straeten schreef een zeswoordenverhaalwedstijd uit ter promotie van haar nieuwste boek ‘Het vlindereffect’. Dat het zeswoordenverhaal leeft, blijkt uit de meer dan 600 inzendingen. Omdat niemand een hondenverhaal had ingestuurd, deed ik mee. Het  viel niet in 1 van de 10 prijzen, maar ik wil ‘m toch met jullie delen.

Een open deur

Kwispelende hond

Kans

donderdag 13 november 2014

BLINDENGELEIDEHOND


De pootjes van mijn computerbril zijn uitgelodderd. Twee uur voor sluitingstijd en het is al schemerig. Op naar de opticien om de boel strak te laten trekken. Skip heeft geen boodschap aan shoppen in de binnenstad. Ik zal op de solotoer moeten. Kortzichtig van ‘m, want het is onverantwoord om mij alleen op pad te gaan.

Aangeraakt worden door de tijd is lastig. Grijze haren krijg je ervan en steeds slechtere ogen. Voor het eerste helpt een likje verf, het tweede is onomkeerbaar en het blijft behelpen. Daarom winkel ik zoveel mogelijk op internet, waarvoor één leesbril volstaat.

Ik rij met mijn velo richting centrum vergezeld van vier brillen*: eentje voor veraf op mijn neus, eentje voor dichtbij bovenop mijn hoofd om prijskaartjes en labeltjes te kunnen lezen, een middenmoter aan een koordje om mijn hals om rond te neuzen in winkels (die ik tevens thuis gebruik voor het strijken en tijdens het kokkerellen), én de computerbril in een doosje in mijn jaszak.

Het treft dat de brillenzaak op de kop van de koopgoot zit. Het was er tjokvol met klandizie. Ik keek wat rond. Tijdens het bril verwisselen, moeten de ogen steeds wennen aan de diverse sterktes. Zo kon het gebeuren dat het me duizelde, ik de aangeboden stoel misgreep, achterover viel en tussen een van de detectiepoortjes belandde. De geschrokken verkoopster schoot te hulp, ik schoot in de lach. Bijkomend voordeel: ik werd meteen geholpen. Thuis zag ik pas dat ik een van mijn brillen daar had laten liggen. Er zat niets anders op dan terug te gaan. Dit keer voor de veiligheid met mijn blindegeleidehond.
*mijn ogen lenen zich niet voor multifocale glazen.

woensdag 12 november 2014

VALKUIL

Kuil die bij golfslag of hoogwater verdwijnt

‘Wie een kuil graaft voor een ander, valt er zelf in’, luidt een bekend gezegde. Als dieren buiten een gat graven, kunnen wandelaars of honden lelijk wegzakken. Hoe vaak ik al niet voor eventjes één korter pootje hebt gehad door een konijnenpijp die afgedekt was met dor blad of overhangend gras …  Knap dat onze rebellen tijdens het jagen nog nooit de nek hebben gebroken over een van de honderdduizenden konijneningangen.
Skip graaft meestal niet diep. Voor mollen hanteert hij de sluizenmethode: het vanuit twee kanten toewerken, vlak aan het aardoppervlak, naar het centrum. Bij het ontginnen van muizengaatjes draait hij in de rondte, zodat alles vanzelf weer wordt dichtgegooid. Bij konijnenholen kan hij, als hij de tijd van mij krijgt, weleens de diepte ingaan. Om valpartijen te voorkomen, demp ik na gedane arbeid de kuil. Skip vindt dat respectloos van mij. Al dat werk zomaar teniet doen. Het moest niet mogen.

dinsdag 11 november 2014

ANDERE PRAKTIJKEN


Wegens drukte moeten we steeds vaker de auto een straat verderop parkeren. Het geeft Skip de kans om na de rit nog even de poten te strekken. Niks mis mee. De auto plant ik voor het pand dat voorheen een dierenartsenpraktijk huisvestte. Skip is er geen cliënt en heeft er geen associaties mee. Een Terriër wel. Hij trekt zijn baasjes eraan voorbij. Er is hem daar vast iets onverkwikkelijks overkomen. De hond is onwetend van het feit dat zich op de hoek een nieuwe dierenarts gevestigd heeft. Opgetogen steekt hij met zijn baasjes de weg over: het is gelukt om weg te komen, hem kan niets meer gebeuren. Visioenen van vrolijkere praktijken doemen op als een van hen de deur van het hoekpand opent. De hond snuift. Geen dierenwinkel, maar een herkenbaar ontsmettingsmiddelluchtje. Erin geluisd! Hij weigert en steigert. Hij kan niet worden overgehaald om zelfstandig de wachtkamer te betreden. Er is geen ontkomen aan als hij wordt opgetild en de deur achter hem in het slot valt.

maandag 10 november 2014

IJSLANDSE HOND

Pittig parcours in het Groenewoud uitgezet door gastheer Jeroen Jaspar

Wandeling van de IJslandse Hondenclub in Swalmen. 
Zon, gezellige mensen, lieve en mooie honden. Je had erbij kunnen zijn.
Het IJStijdschrift krijgt de primeur.

Borrelen met Limburgse vlaai en sunjigse sop bij Herberg de Bosberg



zondag 9 november 2014

HONDENTELEVISIE


De Amerikaanse zender DOGTV die zich uitsluitend op honden richt, heeft een poot op Europese bodem gezet. Eind oktober presenteerde DOGTV zich op de televisiebeurs MIPCOM en maakte bekend dat het binnenkort (rond de klok te zien) te zien is in Duitsland, Engeland, Ierland en Frankrijk. Aangezien dertig tot veertig procent van de huishoudens in Noord-Amerika en Europa een hond heeft, en die viervoeters zich overdag vaak zitten te vervelen, is er veel potentieel, redeneert de zender. De programmering is hondvriendelijk: wetenschappelijk (door de top van huisdierenexperts) ontwikkelde programma’s ter vermaak van de waakhond en/of de hond die zich tijdens zijn baasjes afwezigheid allenig voelt.
De kleuren en geluiden zijn aangepast voor de zintuigen van honden en ondersteunen hun natuurlijke gedragspatronen. Het resultaat: een tevreden, gelukkige hond die zonder stress, verlatingsangst of verveling thuis kan blijven.



DOGTV en The Humane Society of the United States hebben de handen ineengeslagen voor dit project. Elke keer als jouw hond geniet van DOGTV ondersteunt hij daarmee het goede doel. Kan het nog mooier? 

zaterdag 8 november 2014

VELDWACHTER


Een dag die begon met mist en afsloot met een warmterecord. Het is 22 graden boven nul. Skip muist in het veld. Ik wacht toegeeflijk. Het is muizen- en mollenmaand. Ik kan Skip voorwaarts delegeren, maar dan duikt hij in het eerstkomende muizengaatje. Een defilé van honden en eigenaars trekt langs. Kletspraatjes verkopen doodt de tijd. Een willekeurige wandelaar die me na een uur nog ziet staan, merkt op: ‘Als ooit het beroep van veldwachter weer in ere wordt hersteld, hoeven ze geen vacature te plaatsen. Jij bent de aangewezen kandidaat voor deze geduldige job. Geen ouderwetse bromsnor, maar een uiterst tolerant wachtend vrouwspersoon in het veld. Haha, een geestige metafoor. Ik vind het prima. Het is bepaald geen straf om met dit zonnetje te moeten wachten. Bovendien gun ik het de lieverd.

vrijdag 7 november 2014

STADSE FRATSEN deel VII



Foto: Mark van der Zouw


Ik verzamel stukjes tekst en plaatjes omdat ze laten zien dat honden erbij horen. Voordat ik  na een korte bewaartijd tot prop gevormd in de prullenbak mik een compilatie.

PS 27-9-2014 EVA HOEKE
... 'Waarom ga je niet iets met mensenleed doen? Vluchtelingen bijvoorbeeld, of bejaarden. Als ze ergens handjes nodig hebben..."
Lief schudde haar hoofd. ' Daar heb ik dus helemaal niks mee. Je mag het niet zeggen, maar als ik op straat een ongeluk zie, vind ik het erger als het een hond is dan een mens.

PS 27-9-2014 WONEN IN ARTIS
Darwin. Onze Tibetaanse hond heet eigenlijk Da-Chu, maar dat klinkt toch een beetje als 'hatsjoe'. Ik heb hem dus maar Darwin genoemd. Ik loop graag met hem door Artis, als het park leeg is, langs de randen. Even bij de pinguïns kijken. Pinguïns zijn lieve dieren, die kijken nieuwsgierig terug. Sommige dieren ga ik absoluut niet langs. bij de katachtigen blijf ik weg. Bezoekers mogen hun hond niet meenemen het park in, ik heb er dus wel eens discussie ove gehad. Maar als mensen er vraagtekens bij hebben, zeg ik: 'Hij woont hier. Net als ik.'
Interview door Kees van Unen met Hiag Balian directeur van Artis.

PS 27-9-2014 ZATERDAGOCHTEND
Agnes Hofman op weg naar Mart Radio, een lokaal radiostation. ... Daar presenteert Hofman iedere zaterdagmorgen van tien tot twaalf het programma Roots On Air ... Hond Texas mag ook mee en ligt tijdens het presenteren bij haar voeten.
foto: Marijn Scheeres

Volkskrant Magazine 18 oktober 2014 Henk (van Straten) lift mee met Roos Rebergen
... vier avonden optreden ... Nu gaat ze haar hond ophalen bij een vriend, tevens haar drummer. Een hond die, hoe kan het ook anders, ooit is komen aanlopen. Daarna treint ze dan naar Rotterdam, vanuit waar ze naar haar huidige woonplaats Antwerpen zal reizen.
... Op het perron van Utrecht Zuilen zegt ze dag en daalt dan een betonnen trap af. Het heeft iets eenzaams. Er mist iets. Een hond? Ja, een hond.


donderdag 6 november 2014

TOMBOLA


Op het ruiterpad knabbelt een konijn tussen de tenen van zijn achterpootje. Byker ziet ‘m als eerste. Gedrieën zetten ze hun beste beentje voor. Het konijn met een steeds groter worden afstand voorop, dan Byker, daarna Skip en als hekkensluiter Cruzer. Het konijn neemt niet eens de moeite om hard te rennen. Het huppelt, wacht, huppelt. Het is glashelder: was gejaagd worden voor de konijnen eerst een tombola, nu komen onze honden niet eens meer in aanmerking voor de poedelprijs.

De rebellen worden door de konijnenpopulatie in het ootje genomen. Zouden door roddel en achterklap de tanende capaciteiten zijn doorgegeven? Herkennen ze hun geyip, de bellen, of hun stijl zo langzamerhand? Merken ze dat onze (nagenoeg alle) drie senioren trager worden? Of zijn dit superkonijnen aan wier snelheid niet getipt kan worden? Voor ons is het een lot uit de loterij: iedereen heeft lol. Er zijn alleen maar winnaars. 

woensdag 5 november 2014

ZWIJNEN

dineren in stijl

Het is vroeg donker. Skip wil net zijn mand opzoeken als de bel gaat. De buurman, een van d'Heeren, overhandigt een bakje met medaillons van wild zwijn. Ik laat het aan Skip zien. Die grijpt zijn kans en graait gulzig in de bak. ‘Zo hebben we het graag’, zegt buurman. ‘De andere helft bewaren we voor morgen’, beloof ik Skip. Skip zit nog een uur kaarsrecht kwijlend voor de koelkast, voordat hij mijn toezegging voor waar aanneemt en opgeeft. Bij het ontbijt had Skip weer zwijn.

Ook lekker wild doen? Maak de vermaarde zondagse-soep-wandeling (de veerpont/brugroute) met of zonder hond en pauzeer bij de d’Heeren. Klik hier voor openingstijden, menu en locaties.

aan tafel

dinsdag 4 november 2014

BLAMAGE


Een amazone te paard rommelt met haar cape op de kruising vanwege de drenzende regen. De rebellen omzeilen het in hun ogen rare gehannes. Rap mingelen ze op het konijnenveld met Bagno en Taina. Hun baas, vergezeld van de overgebleven helft van zijn kwartet kan roepen wat hij wil. Bagno heeft zich aangesloten bij de rebellen. De vijf, goed opgeladen, pezen flink door. Er heerst grote saamhorigheid.

M. en ik trekken ons eigen plan en volgen de vaste route. Bagno’s baas voegt zich mopperend bij ons. Hij doet zijn beklaf over Bagno die de rebellen en ons verkiest boven hem. ‘Ja, dat kan je op je klompen aanvoelen’, vergoelijk ik. ‘Met een meute jagen is veel spannender, dan braaf met de baas mee. Bagno keek zo blij toen hij zijn hondenvrienden aantrof.’

Konijnen houden het vijftal in hun greep. Tijdens de pauze - Byker moet abrupt poepen en Skip moet op adem komen - komt Bagno een koekje halen. Hij ontwijkt zijn baas en komt rechtstreeks naar mij toe, neemt een koekje en een aai in ontvangst, en gaat er weer vandoor. De baas valt steil achterover: ‘Hij zag me niet eens staan!’

Bagno’s baas wil naar huis en doet een volstrekt overbodige oekaze. M. en ik zijn zo meelevend om het vertreksein aan onze honden te geven: ‘Anders ben je toch kansloos.’ ‘Wrijf het er maar in’, is zijn matte commentaar. Op de terugweg maakt Bagno zich plompverloren los uit de groep. De baas appelleert aan zijn aangetaste ego. Bagno solosprint naar het zojuist aangekomen gulle bejaarde echtpaar waar hij zich laat fêteren op knuffels en koekjes. Wat een afgang.

maandag 3 november 2014

HONDENEVENEMENTEN NOVEMBER


2 november 
Nederlandse Huisdieren Uitvaartbeurs Memories forever Zaltbommel.

8 november
Landelijke bijeenkomst Dierenhulpverlening te Maarssen georganiseerd door Stichting Dierenlot. Info: www.dier.nu

8 en 9 november 
Nationale huisdierendagen - een grote beestenboel in TT Hall Assen.

9 november
Wandeling IJslandse Hondenclub Groene Woud in Swalmen.

23 november
WinterEvent voor honden en baasjes in het Beatrixpark te Amsterdam.
Info: www.mobielelokatieopmaat.nl




zondag 2 november 2014

GERED



Gemberkleurige Jaap houdt het trottoir bezet. De kater in het kwadraat blokkeert de doorgang van het seniorencomplex waar opa resideert. Zijn begroeting bestaat doorgaans uit het strijken van zijn staart langs mijn been, een vragend miauw of hij mee naar binnen kan, of rollen op de plak voor de ingang. Nu verzet hij geen poot, wel maakt zijn schouderpartij slagzij. Skip staat namelijk tussen het object van zijn verlangen en hem in: een muis onder de heg. Wij willen naar opa, Skip (die geen sjoege van de muis heeft) wil eerst naar Jaap, Jaap wil naar muis. Door alle consternatie zwijnt de muis. Hij trippelt met bolle rug, zo nietig mogelijk, tussen alle benen en poten door. Voor de afwisseling heeft Skip eens een muis gered.

zaterdag 1 november 2014

ALLERHEILIGEN

Zeg nou zelf: wie is er bang voor zo'n schattig hondje?

Ik heb net mijn eigen stoepje schoongeveegd. Die van de wederzijdse buurtjes gingen in een moeite mee. Skip ligt vooraan in de gang op wacht. Een gepimpte golf met buitenlands kenteken wordt voor onze deur geparkeerd. Dat mag (helaas); onze straat is de eerste vanaf het stadscentrum met - nog wel - gratis parkeren. Op Allerheiligen is er elk jaar een Duitse invasie. Ik groet de passagier die uit de zwarte auto voorzien van toeters en bellen, stapt. De met goud behangen jongeman knikt omdat hij zich gedwongen voelt. Skip kwispelt hevig: leuk! bezoek! Ze komen niet voor ons, maar om te shoppen.

Zijn chickie blijft achter het getinte glas zitten. Ik maak eruit op dat ze een afkeer voor honden heeft. ‘U kunt gerust uitstappen, mijn hond gaat niet voorbij de dorpel’, laat ik weten. Daar heeft ze geen boodschap. Het autoraampje kiert open. Gebiedend gebarend en in een onverstaanbare taal maakt ze mij duidelijk dat ik de hond achter slot en grendel moet zetten.

Ik ben de beroerdste niet, maar op die manier voel ik me daartoe niet geroepen. Bovendien ligt Skip binnenshuis. Het toeval wil echter dat ik buiten klaar was. Ik had dolgraag de vervolgstap geweten: de dienst blijven uitmaken, volharden in wachten, of wegrijden.